บทที่ ๒๐ ไหสมบัติ
วันพระตอนค่ำหลังจากหลานชายอิ่มข้าวและล้างถ้วยชามเสร็จยายจึงให้เค้าไปนำไห ๒ ลูกเข้ามาในเรือนเพื่อบรรจุเงินและทองไปฝัง

"ทำไมลูกมันเล็กนักล่ะไอ้หนู ยายสั่งให้เอ็งซื้อลูกใหญ่มานี่นา" ยายติงเมื่อเห็นของ

"นี่ใหย่ที่สุดแล้วน่ะครับถ้ายายอยากได้ใหญ่กว่านี้ก็ต้องเอาโอ่ง ผมไปดูตั้งหลายร้านคนขายเค้าบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าขนาดนี้ใหญ่ที่สุด"

"อย่างงั้นรึแต่ยายคลับคล้ายคลับคราว่าเคยเห็นไอ้ที่ลูกใหญ่กว่านี้" พูดแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก

"ยายจำผิดแล้วล่ะ สงสัยคงจะเป็นโอ่งกระมัง เอาอย่างนี้ดีกว่าถ้ายายอยากได้ใหญ่กว่านี้ผมจะเอาไปเปลี่ยนเป็นโอ่งมาให้แต่ต้องเป็นพรุ่งนี้น่ะครับ"

"ไม่ได้หรอกหลานโอ่งใช้ไม่ได้ต้องใช้ไหเพราะโอ่งปากมันกว้างคนโบราณเค้าไม่นิยมเอามาใส่สมบัติฝังดินกัน"

"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะไปซื้อมาเพิ่ม ยายกลัวจะใส่ไม่หมดใช่มั๊ยครับ"

"คงไม่ต้องหรอกถ้าใส่ไม่หมดก็เหลือเก็บเอาไว้บนบ้านเผื่อโจรมันมาปล้นจะได้มีอะไรติดไม่ติดมือไปบ้าง....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม