บทที่ ๑๙ ใช้หนี้สงฆ์
เย็นวันโกนยายก็จัดเตรียมข้าวของตลอดจนผ้าผ่อนต้นสะไบไว้เสร็จเรียบร้อยไม่ลืมที่จะสั่งหลานชายว่า "ไอ้หนูไปขุดดินมา ๓ ก้อนเตรียมเอาไว้"

"วันนี้เอา ๓ ก้อนเชียวหรือครับยายทุกทีเห็นเอาไปก้อนเดียว คนอื่นเค้าไม่เห็นหาบดินไปวัดกันเลยมีบ้านเราบ้านเดียวนี่แหละ ผมนะอายเค้าจะตายอยู่แล้ว" หลานชายทำกระเง้ากระงอด

"ก็เพราะบ้านอื่นเค้าไม่ทำกันนะสิยายถึงต้องให้เอ็งไปขุดมา ๓ ก้อน"

"แต่ถ้าผมเป็นยายน่ะ ผมจะเลิกหาบดินไปวัดในเมื่อบ้านอื่นเค้าเลิกทำแบบนี้กันแล้วยายก็น่าจะเลิกบ้าง" คนเป็นหลานแนะนำ

"ยายไม่ชอบเอาอย่างใครถ้าสิ่งที่ยายทำนั้นดีและได้บุญถึงคนอื่นเค้าไม่ทำยายก็จะทำ ยายถือความถูกต้องเป็นเกณฑ์ไม่ได้ถือเสียงข้างมาก"

"แล้วการหาบดินไปวัดมันถูกต้องยังไงล่ะยายก็เป็นการใช้หนี้สงฆ์ไงล่ะ เราไปเหยียบดินที่วัดติดเท้ามามันเป็นบาปจึงต้องใช้หนี้สงฆ์ การเป็นหนี้สงฆ์ก็เป็นบาปเป็นกรรมน่ะ" ยายอธิบาย

"บาปยังไงเหยียบแค่นิดเดียว" หลานชายยังคงเถียง

"แต่หลายครั้งหลายหนเข้ามันก็ทำให้มาก แล้วใช่ว่าจะมีแต่เราไปวัดเมื่อไร คนอื่นๆ เค้าไปกันตั้งเยอะตั้งแยะก็พากันเหยียบดินวัดติดเท้ากลับไปบ้าน ดินวัดก็พร่อง".................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม