บทที่ ๑๗ ออกงานครั้งแรก
ลูกชายกำนันตำบลบางขามมาแต่งลูกสาวกำนันตำบลม่วงหมู่จึงเป็นการแต่งงานที่เอิกเกริกและยิ่งใหญ่พอๆกับงานประจำปีของวัดนั่นเทียว ในว่า ๒ กำนันต้องการให้ผู้คนกล่าวขานร่ำรือไปไกลถึง ๗ คุ้งน้ำและเล่าสืบต่อกันไปชั่วกาลนานถึงความมโหฬารของงานนี้ครูสมใจยกวงมโหรีปี่พาทย์มาบรรเลงตลอดงานและหนุ่มเจริญก็ได้รับความไว้วางใจให้เล่นปี่พาทย์ไม้นวมทั้งที่พึ่งจะออกงานเป็นครั้งแรก

"ไม่ต้องประหม่านะพ่อหนุ่มบรรเลงให้สุดฝีมือเลยครูรู้ว่าเธอต้องทำได้" หัวหน้าวงให้กำลังใจนักปี่พาทย์มือใหม่

"ครับผมจะทำให้ดีที่สุด ตอนไหว้ครูผมจะตั้งจิตอธิษฐานขอให้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง" หนุ่มน้อยกึ่งประมาทกึ่งมั่นใจ

"อย่าเกร็งน่ะปล่อยตามสบายผิดนิดผิดหน่อยคงไม่มีใครรู้เพราะเธอไม่ได้เล่นคนเดียวคนอื่นเค้ามือเก่าทั้งนั้นยังไงยังไงก็ไม่ล่ม เธออาจจะขัดเขินบ้างเพราะเป็นงานแรก แต่ขอให้จำไว้อย่างหนึ่งว่าถ้างานนี้เธอเล่นได้ดีก็จะมีงานที่สองที่สามตามมา

"ครับผมรับรองว่าจะไม่ให้เป็นงานแรกและงานสุดท้ายของผม" เค้าให้สัญญาแม้ไม่มั่นใจนัก.................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม