บทที่ ๑๘ มักกะลีผล
"ความกตัญญูรู้คุณคนเป็นสิ่งสำคัญนะไอ้หนู เกิดเป็นคนต้องไม่ลืมบุญคุณคน คนไหนลืมบุญคุณเค้ารับรองว่าทำมาหากินไม่ขึ้นจะทำอะไรก็ต้องเจ้ง" ยายสอนขณะหลานชายนวดให้

"แหม ยายผมเก่งจังพูดภาษาจีนก็ได้ด้วย นี่ขนาดไม่ได้เรียนหนังสือน่ะ ถ้าเรียนคงจะพูดฝรั่ง อังกฤษฟุตฟิตฟอไฟ ไอเลิฟยู ใครสู้ไม่ได้เชียวล่ะ" คนเป็นหลานพูดคล้ายชื่นชมแท้จริงตั้งใจข่มเรื่องที่ยายไม่รู้หนังสือ

"อย่าพูดอย่างงั้น อย่าพูด" คนอายุ ๘๔ กล่าวห้าม

"ถึงยายจะไม่ได้เล่าเรียนเขียนอ่านแต่ก็ยังฉลาดกว่าคนบางคนที่ยิ่งเรียนยิ่งโง่ยิ่งโตยิ่งเซ่อ ข้อนี้เอ็งเห็นด้วยมั๊ย" ยายตั้งใจประชดคนที่ชอบข่มคนอื่น

"ยายครับมะรืนนี้เป็นวันโกนยายมีโครงการหรือยัง ผมหมายถึงว่ายายจะทำขนมอะไรไปถวายพระแล้วผมต้องมีหน้าที่ไปตลาดรึเปล่า" เมื่อเห็นว่าเรื่องที่กำลังพูดกับยายจะเข้าเนื้อตัวเองคนเป็นหลานจึงเปลี่ยนเรื่องพูดเสียทันใด

"ออจะถึงวันโกนอีกแล้วรึ แล้วเอ็งคิดว่าวันโกนคือวันอะไรล่ะ ไหนลองชี้แจงให้ยายฟังทีซิว่าทำไมเค้าถึงเรียกว่าวันโกน"....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม