บทที่ ๑๖ เรียนธรรมปี่พาทย์
เห็นเด็กหนุ่มวิ่งกลับมาในลักษณะเลือดแดงฉานท่วมมือครูชิ้นก็วางปืนลง แกกำลังจะแก้ตัวอีกครั้งหลังจากที่ต้องเสียหน้าไปถึง ๒ ครา เพราะนกร่วงลงมาเพียงครึ่งฝูง ขณะที่คนเป็นศิษย์ทำให้มันตกลงมาทั้งฝูงได้ ตั้งแต่ยิงนัดเเรก

"เกิดอะไรขึ้นคนถามแทบจะหายเมา ไอ้นกบ้านั่นมันจิกผมทำไงดีครับครู" เค้าถามหน้าซีดเมื่อเห็นเลือดออกมากผิกปกติ

"สงสัยจะถูกเส้นเลือด มาข้าจะห้ามเลือดให้" แกใช้นิ้วหัวแม่มือกดลงมาที่ปาดแผล หากเลือดก็ยังไม่ยอมหยุด คนอายุ ๑๖ เริ่มกลัวตายและนึกไปถึงเมืองนรกตามที่ยายเคยเล่า

"ไม่ได้การเสียแล้ว" ครูชิ้นพูดรู้สึกตกใจไม่แพ้คนเป็นศิษย์ คราวนี้แกหายเมาเป็นปริดทิ้ง หยิบผ้าขาวม้าที่ใช้ห่อปืนมาฉีกแล้วมัดที่ข้อมือเด็กหนุ่มอย่างแน่นหนาเพื่อให้เลือดหยุดไหลซึ่งก็ได้ผล

"เจ็บไม่ว่ะ" แกถามคนที่หน้าซีดเซียวเพราะกลัวตาย

"ทั้งเจ็บทั้งปวดเลยครับ ไอ้นกเวณเสือกมาจิกกูได้" เค้าถือโอกาสด่านก

"เอ็กไปทำอะไรมันเข้าล่ะ"....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม