บทที่ ๑๔ ครูชิ้น
กลับจากขายของที่ตลาดบางขามแล้วหนุ่มน้อยก็แต่งตัวเตรียมจะไปโรงเรียนยายท้วงขึ้นว่า " ไอ้หนูทำไมไม่อาบน้ำอาบท่าล้างเหงื่อใครให้ออกเสียก่อนล่ะ ไปเรียนทั้งๆ เหม็นสาปอย่างนั้นไม่อายสาวๆ บ้างรึไง"

"อายทำไมกันล่ะยาย พวกเค้านั่นแหละต้องมาอายผมยายรู้มั๊ยขนาดผมไม่อาบน้ำพวกสาวๆ ยังตอมกันหึ่งเชียว"

"แหมเอ็งพูดอย่างนี้ทำให้ยายนึกเห็นภาพเลย เห็นชัดเเจ๋วเสียด้วยสิ" คนอายุ ๗ รอบพูดยิ้มๆ

"ก็หลานชายยายเนื้อหอมนี่นา ยายคงเห็นภาพพวกผู้หญิงมารุมจีบผมใช่มั๊ยล่ะ" หนุ่มวัย ๑๖ คุยโวโอ้อวด

"เปล่าหรอกหลาน ที่ยายเห็นหน่ะมันเหมือนกับที่เอ็งพูดนั่นเเหละ เอ็งว่าพวกสาวๆ ตอมกันหึ่งๆ นั้นหน่ะ ยายนึกถึงก้อนอาจมที่แมลงวันพากันมาตอมเป็นฝูงๆ ตางหากล่ะ" ยายเฉลย

"ยาย" หนุ่มน้อยตะโกนกึ่งโมโหกึ่งขำ

"เรียกค่อยๆ ก็ได้ยายไม่ใช่คนหูหนวก....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม