บทที่ ๑๕ หนองสาหร่าย
ครูกับศิษย์พากันเดินออกจากหมู่บ้านไปยังท้องทุ่งที่หมายคือหนองสาหร่ายบึงใหญ่กลางทุ่งกว้าง คนเป็นศิษย์แบกเสื่อหากข้างในเป็นปืนเก๊ปห่อด้วยผ้าขาวม้าเดินตามหลังคนเป็นครูผู้ซึ่งแม้จะเดินตัวเปล่าหากก็ไม่ค่อยจะตรงทางด้วยว่ายังไม่ส่างเมา หนุ่มน้อยยังครุ่นคิดถึงเรื่องที่พูดกับเด็กหญิงแต้มไม่อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของเด็ก เพราะผู้ใหญ่ทำให้เห็นเป็นตัวอย่างนึกถึงคำสั่งสอนของยายเรื่องมงคล ซึ่งยายบอกว่าพระพุทธองค์ทรงสอนไว้ มงคลข้อที่ ๔ การอยู่ในถิ่นที่มีสิ่งแวดล้อมดี ตัวเค้าอยู่ในถิ่นที่มีสิ่งแวดล้อมดีมาโดยตลอดกระนั้นก็ยังประพฤติตัวเกกมะแหลกเกเรเอาดีไม่ค่อยจะได้ แต่เด็กหญิงแต้มนั้นอยู่ในถิ่นที่มีสิ่งแวดล้อมเลว ไฉนจะเอาดีได้เล่าหนุ่มน้อยลืมไปว่าตัวเค้าก็ละเลยมงคลข้อเเรกคือ ไม่คบพาล ผู้ชายที่เค้ากำลังเดินตามหลังต้อยๆ อยู่นี้เป็นพาลเค้าไม่ได้คำนึงถึงข้อนี้

"ครูครับผมขออนุญาติพูดถึงเรื่องส่วนตัวของครูได้รึเปล่าครับ" เด็กหนุ่มตัดสิ้นใจแล้วว่าจะต้องหาทางช่วยเด็กหญิงแต้ม

"เอาเลยเอ็งจะพูดอะไรก็ว่าไปเลยเรามันเพื่อนกันนี่น่ะ" ครูชิ้นว่า

"แต่ครูต้องสัญญานะครับว่าจะต้องไม่ไปลงโทษนางเเต้มมัน และก็อย่าคิดว่าผมละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของครู"

"นางแต้มมันไปว่าอะไรเอ็งรึ บอกมาเถอะข้าจะเฆี่ยนมันให้หลังลายเลย ข้าไม่ใช่พ่อที่เข้าข้างลูกตัวเองหรอกน่ะ คนอย่างไอ้ชิ้นเพื่อนต้องมาก่อนลูก จริงไม่ว่ะ".....................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม