บทที่ ๑๒ หลวงพ่อช้าง
งานเทศน์มหาชาติครั้งที่ ๒ ประจำปีนี้เสร็จสิ้นลงด้วยดี บรรดาลูกหลานพากันมาพร้อมหน้าเหมือนอย่างเคยจะผิดจากที่เคยไปบ้างก็ตรงจำนวนเหลนซึ่งเพิ่มขึ้นจากเดิมถึง ๗ คนจนยายจำไม่หวาดไม่ไหว ความร่วงโรยของสังขารทำให้ความจำของยายเสื่อมถอยลง กว่าจะนึกออกว่าหลานตนนี้ชื่ออะไร เป็นลูกของลูกคนไหนก็ต้องใช้เวลาหลายนาที มีอยู่คนเดียวที่ยายไม่ลืมและไม่ต้องเสียเวลานึกคือคนที่ชื่อเจริญ จรูญรัตน์ ตั้งแต่เลิกผูกขาหลานชายคนโปรดไปเมื่อ ๓ ปีที่แล้วก็ไม่ปรากฎว่าหลานคนใดถูกยายผูกขาล่ามโซ่ไว้กับเสาเพื่อบังคับให้ฟังเทศน์อีก เพราะหลานๆโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว

"จับเหลนผูกขาก็ได้นี่ยาย" หลานสาวคนหนึ่งเย้าเมื่อตอนวันงาน

"ไม่เอายายไม่อยากทะเลาะกับหลานเขยหลานสะใภ้ ยายแก่แล้วไม่มีแรงเถียงกับพวกเค้าหรอก" ยายตอบ

"ผมไม่ทะเลาะกับยายหรอกครับ กลัวบาปกลัวกรรม" ลูกเขยของแม่จวนว่า เค้าเป็นพี่เขยคนโตของหนุ่มเจริญ และได้มาร่วมฟังเทศน์เป็นครั้งที่ ๔

"ไม่บาปหรอกครับพี่ศรยายเค้าชอบทะเลาะกับคน ที่อายุยืนมาถึงป่านนี้ก็เพราะทะเลาะกับผมเป็นประจำ" หนุ่มน้อยที่ชื่อเจริญว่า......................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม