บทที่ ๖ เลี้ยงลูกให้ถูกวิธี
"ไอ้หนูไข่กับปลาต้มปลาล้าหมดแล้วใช่มั๊ย" ยายถามเด็กผมแกระ

"หมดแล้วครับยาย" คนเป็นหลานตอบ

"ทำไมเอ็งไม่บอกยายล่ะ เมื่อเช้าขายของหมดยายจะได้ซื้อได้หามา เอ็งนี่ไม่รอบคอบเลยน่ะ อย่างนี้จะไปเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนได้ยังไง" ยายบ่น

"ถ้ามันลำบากนักผมบวชไม่ศึกก็ได้" หลานชายประชด

"น้ำหน้าอย่างเอ็งนะรึจะบวชไม่ศึก ยายว่าไม่ทันจะครบ ๓ วัน ๗ วัน ผ้าเหลืองก็ร้อนเสียแล้วนะสิ" ผู้เป็นยายปรามาท

"ยายอยากรู้ก็ต้องคอยดู ว่าแต่ว่าจะให้ผมไปซื้อไข่กับปลาต้มปลาล้ารึเปล่าครับ" เด็กชายถามที่จริงเค้ารู้ตั้งแต่เช้าแล้วว่าของ ๒ อย่างนี้หมดแต่ที่ไม่บอกยายเพราะอยากจะซื้อเองจะได้กินของสดๆ ซึ่งมีรสมีชาติกว่า เวลาซื้อไข่ยายจะเลือกที่เปลือกมันร้าวยายว่าจะได้ไม่บาป ส่วนปลาดุกที่จะนำมาต้มใส่ปลาล้านั้นยายก็จะเลือกซื้อปลาที่ตายแล้ว แถมบางครั้งก็มีกลิ่นตุตุ เวลานำมาโขลกน้ำพริกจึงทำให้ไม่อร่อยเหมือนปลาสดๆ เด็กชายจึงคอยหาโอกาสไปซื้อเอง เพราะนอกจากจะได้ของสดแล้วยังได้เม้มสตางค์ไว้เป็นค่าขนมอีกด้วย

"ก็ต้องไปนะสิไม่นั้นพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีกับข้าวใส่บาตร" ยายเดินไปหยิบเงินมาส่งให้ ไม่วายสั่งว่าเลือกไข่ที่ร้าวๆ นะ แล้วปลาดุกก็เอาที่ตายแล้ว

"ครับ" เค้ารับคำไปอย่างนั้นเอง เรื่องอะไรจะเสียเวลาไปเลือกไข่ที่มันร้าวซึ่งกว่าจะครบ ๑ โหลก็กินเวลานาน เด็กชายใช้วิธีซื้อฟองดีๆ แล้วมาแอบเคาะตรงประตูรั้วก่อนเข้าบ้าน ทำอย่างนี้มานมนานโดยที่ยายไม่รู้................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม