บทที่ ๕ นางเม้า
"ยายเรื่องพระเวชสันดรโกหกจ้างผมก็ไม่เชื่อ" เด็กชายเจริญเอ่ยขึ้นขณะนั่งช่วยยายห่อข้าวต้มหัวหอกเพื่อนำไปขายยังตลาดในวันรุ่งขึ้น

"ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรยายไม่จ้างเอ็งหรอกเสียดายเงิน" ยายตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงปกติ

"ถึงจ้างผมก็ไม่เชื่อ" หลานชายย้ำอีก

"ยายก็บอกแล้วว่าไม่จ้างไม่จ้าง" เสียงของยายดังขึ้นกว่าตอนแรก

"ถึงจ้างผมก็ไม่เชื่อ" คนอายุ ๑๒ พูดซ้ำประโยคเดิมหมายยั่วยวนกวนโทสะคนอายุ ๘๐ ยายรู้เท่าทันว่ากำลังถูกยั่วให้โกรธจึงปรับอารมณ์ที่กำลังจะร้อนไม่ให้ร้อน แล้วพูดว่า

"เรื่องของศรัทธาปะสาทะเนี่ยเค้าไม่ต้องจ้างกันหรอกหลานเอ๋ย มันขึ้นอยู่กับกฎแห่งกรรมของแต่ละคน คนที่เค้าทำกรรมมาดีเค้าจะมีปัญญาสูงมองสิ่งทั้งหลายตามที่มันเป็นจริง ส่วนคนทำกรรมชั่วจะอับเฉาเบาปัญญาย่อมมองสิ่งต่างๆด้วยปัญหาอุปาทานของตนอะไรที่จริงเค้าก็ว่าเท็จแต่สิ่งที่เท็จเค้ากลับว่าจริงเพราะเค้าทำกรรมมาอย่างนั้น"

"แล้วอย่างผมนี่ทำกรรมมายังไงครับ" หลานชายไม่วายยั่ว

"คนดีมีปัญญาเค้าจะรู้เอง เค้าจะไม่มัวไปถามคนโน้นคนนี้หรอกว่าตัวเองทำกรรมมายังไง เพราะคนอื่นจะมารู้จักตัวเราดีเท่ากับตัวเราไม่ได้"

"แต่ยายรู้จักผมดีกว่าผมรู้จักตัวเอง เพราะยายฉลาด"

"ก็ยายไม่ได้เป็นคนอื่น แม่ของแม่เอ็งแท้ๆ"...................

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม