บทที่ ๓ คาถาพัน
ระยะทางจากบ้านยายถึงวัดศรัทธาพิรมใช้เวลาเดินประมาณ ๑๕ นาทียายหิ้วปิ่นโตมือนึงอีกมือนึงถือคบใต้ส่องทาง หลานชายหาบสาแหลกเดินตามหลัง อากาศยามเช้าช่างบริสุทธิ์จนเด็กชายคิดตามประสาเด็กว่า เค้าควรรีบสูดมันเข้าไปเก็บไว้ในปอดก่อนที่คนอื่นๆ จะตื่นขึ้นมาแย่ง "ยายอากาศดีจัง ยายหายใจยาวๆ สูดออกซิเจนเข้าไว้ให้มากๆ นะยาย" เค้าแนะนำ

"ทำไมต้องทำอย่างนั้น" ยายถาม

"ก็ประเดี๋ยวเวลาคนเค้ามากันมากๆ จะต้องแย่งกันหายใจนะสิ" คนเป็นหลานอธิบาย

"เอ็งนิงกกระทั่งอากาศที่หายใจเชียวน่ะ ไม่มากไปหน่อยรึไอ้หนู" ยายว่า

"ไม่หรอกยายคนอย่างผมชอบมองการณ์ไกล ผมว่านะต่อไปในอนาคตเมื่อคนเกิดเพิ่มมากขึ้นก็ต้องแย่งกันกินแย่งกันใช้แล้วทรัพยากรธรรมชาติก็จะร่อยหลอลงไป แม้แต่อากาศที่จะหายใจก็ต้องแย่งกัน ยายไม่เชื่อก็คอยดูไป อีก ๔๐ ๕๐ ปีข้างหน้ามันจะต้องเป็นอย่างที่ผมพูด"

"ยายคงไม่คอยดูหรอก เอ็งคอยดูเผื่อยายก็แล้วกันเพราะกว่าจะถึงเวลนั้นยายก็คงตายไปเสียก่อน" คนอายุ  ๘๐ ว่า

"อย่าพึ่งตายสิครับ ยายพยายามกินข้าวกับหายใจเข้าไว้รับรองว่าไม่ตาย" เด็กชายแกระแนะนำ

"แต่บางทียายก็ขี้เกียจหายใจ ขี้เกียจกินข้าว ทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว" ยายเล่นสำนวลบ้าง

มักกะลีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม