บทที่ ๙๔ ทำความดีต้องฝืนใจ
พวกคนป่าลากลับไปแล้วท่านพระครูเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง รู้ว่าครั้งนี้คงจะลำบากยากเข็ญกว่าครั้งอื่นๆ เพราะต้องเดินขึ้นเขาสูงชันที่กั้นเขตแดนระหว่างไทยกับพม่า ท่านจัดการกู้กรดและเก็บเครื่องอัฐบริขารจากนั้นจึงออกเดินทาง บัดลก็เกิดอาเพดขึ้นท้องฟ้ามือมิดลงทันใดทั้งที่เป็นเวลาเช้าลมพายุพัดจัดและฝนก็กระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว พระทุดงค์วัย ๔๕ เปียกปอนเหมือนคนตกน้ำท่านรู้สึกหนาวหากก็มองไม่เห็นว่าจะไปหลบฝนที่ใด นึกห่วงพวกคนป่าว่าจะมีที่กำบังกันหรือไม่หากไม่มีพวกลูกเด็กเล็กแดงคงจะพากันหนาวสั่นหรือถึงกับเจ็บไข้ได้ป่วย พวกเค้าช่างมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความลำบากยากแค้นต้องผจญกับผองภัยรอบข้างไม่ว่าจะเป็นภัยธรรมชาติ ภัยจากสัว์ร้าย หรือแม้แต่ไข้ป่าซึ่งเป็นภัยที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ ทว่าภัยอันใดก็ไม่ใหญ่หลวงเท่าภัยจากวัฏสงสารท่านโชคดีที่พ้นจากภัยใหญ่หลวงนั้นแล้วแต่พวกเค้าสิยังไม่พ้น สมภารวัดป่ามะม่วงเดินขึ้นเขาด้วยความยากลำบาก ท่านชันและรื่นมาก ท่านต้องใช้สติทุกย่างก้าว................
 

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม