บทที่ ๙๓ เมตตาสมาบัติ
เสียงสัตว์ป่าร้องระงมไปทั่วบริเวณเป็นเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวตระหนกตกใจบ้างก็ร้องด้วยความเจ็บปวดที่ถูกสัตว์ใหญ่กว่าล่าเป็นอาหาร เหยื่อทั้งหลายจะส่งเสียงร้องครวญครางจนกว่าจะขาดใจตาย แต่เสียงคราญครางนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผู้ล่าใจอ่อนยอมคืนชีวิตให้กับมัน ขึ้นชื่อว่าผู้ว่าไม่ว่าเป็นสัตว์เดรัชฉานหรือมนุษย์ย่อมไม่มีเมตตาธรรมประจำใจ ไม่คิดว่าผู้อื่นก็เป็นเพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย คิดแต่ว่าพวกมันเป็นเหยื่ออันโอชะของตนเท่านั้น ท่านพระครูสำรวมจิตแผ่เมตตาไปยังสัตว์เหล่านั้น บัดดลเสียงร้องระงมก็ระงับไปแต่กลับมีเสียงแปร๋แป้นดังแว่วมาแต่ไกล พระทุดงค์ดูด้วยตาก็เห็นช้างป่าโขลงใหญ่กำลังมุ่งหน้ามายังท่านเป็ฯช้างหนุ่มที่กำลังตกมันจึงดุดันโหดร้ายยิ่งนัก "ช้างอีกแล้วรึจะดุร้ายเหมือนที่พบในป่าดงพญาเย็นหรือไม่หนอ" ท่านรำพึง

พลันก็ได้ยินเสียงตอบดังอยู่ข้างหูว่า "ดุร้ายกว่าหลายเท่านักเพราะมันเป็นช้างพม่าทั้งดุทั้งน่ากลัว เธอตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว" พระทุดงค์รู้สึกอุ่นใจเพราะจำได้แม่นมั่นว่าเป็นเสียงของหลวงพ่อดำ อาจารย์ของท่านคอยช่วยอยู่แล้ว

"จะกลัวไปใยในเมื่อหลวงพ่อคอยช่วยอยู่ นอกจากนี้ผมยังมีวิชา......................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม