บทที่ ๘๘ เตโชกสิน
นายคำปุ่นหลบไปนั่งอยู่ใต้ต้นสัก นั่งไปนั่งมาก็เกิดง่วงจึงเอาผ้าขาวม้ามาปูนอนใช้เเขนข้างขวาหนุนศรีษะต่างหมอน มือข้างซ้ายก่ายหน้าผากเหมือนคนเจ้าทุกข์ลมเย็นๆ พัดมาต้องกายช่วยให้คลายความเหนื่อยล้า แล้วก็หลับไปในเวลาอันรวดเร็วปล่อยให้พักพวกเพื่อนฝูงช่วยกันขุดผีอีแก้วอย่างเอาเป็นเอาตายโดยมีพระ ๑ องค์คอยบงการ อีกองค์ก็เอาแต่นั่งหลับหูหลับตาน่าเบื่อหน่ายเค้าไม่ชอบพระเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงไม่เลื่อมใสศรัทธาแม้ท่านจะบอกว่ามาช่วยก็ตาม แท้จริงนิสัยส่วนตัวของเค้านั้นเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจและเพราะความเห็นแก่ตัวนี้เองที่ทำให้หาคู่ครองมาเป็ฯทองแผ่นเดียวกันไม่ได้ ต้องครองโสดมาจนกระทั่งอายุเข้าปีที่ ๒๕ หยกๆ ๒๖ หย่อนๆ จนพ่อแม่พี่น้องรู้สึกระอาใจ นอกจากเห็นแก่ตัวแล้วเค้าก็ยังเป็นคนเกียจคล้านการงานหนักไม่เอาเบาไม่สู้ เพื่อนเค้ากำลังทำงานกันงกๆ แต่ตัวเค้ากลับหลบมานอนช่างเห็นแก่ตัวเสียนี่กะไร นั่งพิจารณาผีดิบกันอยู่ครู่หนึ่งผู้ใหญ่บ้านก็ถามท่านพระครูว่า "จะทำอย่างไรกับพวกมันดีครับ"

ภิกษุวัย ๔๕ จึงถามหลวงพ่อดำว่า "หลวงพ่อครับโยมเค้าถามว่าจะทำอย่างไรกับ ๓ ศพนี่"

"เผา" หลวงพ่อในป่าตอบ ท่านพระครูจึงบอกให้พวกเค้าไปหาหญ้าและไม้แห้งมาทำเป็นเชื้อเพลิง...................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม