บทที่ ๘๗ ผีดิบ
"พบแล้วรึ" ท่านพระครูถามพร้อมกับลุกเดินมาดูหลวงพ่อดำยังคงนั่งหลับตาเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

"น่าเกลียดน่ากลัวจังเลยครับหลวงปู่" หนึ่งในสี่ตะโกนขึ้นมา หนุ่มน้อย ๒ คนซึ่งลุกขึ้นตามท่านพระครูมาติดๆ ครั้นเห็นซากศพก็ถึงกับเอามือปิดหน้า

"หลวงปู่คับมันจะลุกขึ้นมากินหมู่ผมป่าวคับ" คนพี่ถามยังดีที่เสียงไม่ดังเท่าไร เพราะหากคนทั้ง ๔ ที่อยู่ในหลุมได้ยินเข้าคงต้องหัวใจวายตายกันเดี๋ยวนั้นด้วยว่าหนีไม่ทัน

"ไม่ต้องกลัวพ่อหนุ่ม" ท่านบอกหนุ่มน้อย

แล้วจึงบอกคนทั้ง ๔ ที่อยู่ในหลุมว่า "เอาขึ้นมาวางข้างบนช่วยกันหามขึ้นมาไม่ต้องกลัวน่ะ อาตมารับรองความปลอดภัย ถึงอาตมาจะไม่เก่งแต่องค์ที่นั่งหลับตาอยู่ท่านเก่งมาก สามารถปกป้องพวกเราได้ ที่ท่านนั่งหลับตาหน่ะ ท่านกำลังช่วยพวกเรา" ภิกษุวัย ๔๕ บอกกล่าวด้วยรู้ว่าคนเหล่านั้นคิดยังไงกับภิกษุรัตตัญญูผู้เป็นอาจารย์ของท่าน

"คับ คับ แหมหมู่ผมก็นึกว่าท่านไม่เต็มใจที่จะช่วยถึงได้นั่งหลับตา ถ้านั้นก็ขออภัยที่คิดว่าท่านมีอะไรแปลกๆ คงไม่บาปน่ะครับ".................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม