บทที่ ๘๕ แพะเมืองผี
สมภารวัดป่ามะม่วงพำนักอยู่ในป่าอันเป็นอาณาบริเวณของภูคาตลอดราตรีได้สนทนาอยู่กับภิกษุรัตตัญญูอยู่จนค่อนรุ่ง จากนั้นจึงจำวัดอยู่เป็นเวลา ๒ ชั่วโมง การบรรลุธรรมทำให้จิตใจของท่านผ่องใสไร้ราคีหากกายยังคงลำบากตรากตรำดังเดิมเพราะภาระหน้าที่ในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ทำให้ท่านไม่มีเวลาหาความสุขสบายทางกายอันเป็นของต่ำสำหรับพระอริยเจ้าแต่เป็นของสูงที่ปุถุชนคนครองเรือนพยายามไข่วคว้าหามาปรนเปรอใส่ตนด้วยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสิ่งที่เที่ยงแท้ เช้าวันรุ่งขึ้นพระอริยเจ้าทั้ง ๒ องค์จึงพากันเดินทางไปยังแพะเมืองผีเพือ่สงเคราะห์ชาวบ้าน พวกเค้าถูกผีดิบรังควาญจนได้รับความทุกข์ความเดือดร้อนถึงขั้นขวัญเสียเกิดความสะดุ้งหวาดกลัวกันทั่วหน้า เดินมาถึงกลางนาใกล้จะถึงทางเข้าหมู่บ้าน ภิกษุรัตตัญญูก็ยึดต้นมะขามป้อมเป็นที่หยุดพำนักบอกกับศิษย์ว่า "เธอเข้าไปในหมู่บ้านคนเดียวเถอะ พวกเค้าจะนิมนต์เธอฉันอาหารแล้วเล่าถึงปัญหาที่เกิดขึ้นเพื่อให้เธอช่วยแก้จงพาพวกเค้ามาพบเราที่นี่จะได้ไปปราบผีดิบด้วยกัน ปัญหาใหญของพวกเค้าในเวลานี้คือถูกผีดิบรังควาญ..............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม