บทที่ ๘๓ สังโยช ๑๐
แผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลแล้วท่านพระครูกำหนดลืมตาแล้วคลานออกมาจากกรดเห็นหลวงพ่อในป่านั่งขัดสมาทอยู่ที่โคนไม้จึงเดินเข้าไปหานั่งลงกราบเบญจางคประดิษฐ์ ๓ ครั้ง รายงานอย่างไม่ยินดียินร้ายว่า "หลวงพ่อครับผมทำสำเร็จแล้วครับ"

"เรารู้แล้ว" ภิกษุรัตตัญญูตอบอย่างไม่ยินดียินร้ายเช่นกัน

"ผมต้องยอมเอาชีวิตเข้าแรกเชียวนะครับมันเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งตัวเหมือนร่างทั้งร่างจะระเบิดออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำไมต้องหนักหนาสาหัสถึงเพียงนี้ละครับหลวงพ่อ"

แทนคำตอบหลวงพ่อดำกลับถามว่า "แล้วคุ้มมั๊ยล่ะ คุ้มกับความเพียรพยายามของเธอรึเปล่า"

"เกินคุ้มอีกครับ ไม่เช่นนั้นผมเห็นต้องไปเกิดเป็นนก เป็นไก่ไม่ก็เป็นเต่าไม่รู้กี่ชาติต่อกี่ชาติ แล้วก็ต้องถูกหักขาหักคอ ถูกตัดใส้ ถูกต้ม เหมือนกับที่ผมเคยทำกับพวกเค้าไว้ เป็ฯอันว่าต่อไปนี้ผมไม่ต้องไปชดใช้เวรที่ทำกรรมที่ก่ออีกต่อไปใช่มั๊ยครับ"

"ใครว่าเธอยังจะต้องชดใช้อีก กรรมของเธอยังไม่หมดง่ายๆ หรอก".....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม