บทที่ ๘๔ ยอดกตัญญู
กว่าจะเดินทางออกจากป่าได้สมภารวัย ๔๕ ต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมายโดยเฉพาะความเหน็ดเหนื่อยและความหิวบ้านเเรกที่ท่านมาถึงเป็นบ้านไม้เก่าๆ ใต้ถุนสูงหลังคามุงแฝกดูจากสภาพบ้านก็พอรู้ว่าผุ้เป็นเจ้าของคงอยู่ในฐานะยากจนขัดสนท่านจะช่วยสงเคราะห์เค้าไม่ว่าเค้าจะสงเคราะห์ท่านหรือไม่ก็ตาม หนุ่มน้อยวัย ๑๗ เดินลงบันไดจะไปเก็บผักปังข้างรั้ว้มจิ้มน้ำพริก เห็นพระภิกษุมายืนอยู่หน้าบ้านก็บังเกิดความยินดี มารดาของเค้าป่วยเป็นอัมพาธมานานปีแล้วเรียกร้องอยากจะเห็นพระแต่บ้านของเค้าอยู่ไกลจากวัดมากจึงไม่มีพระมาโปรดในตอนเช้า ครั้นจะไปนิมนต์ท่านมาฉันเพลเค้าก็ยากจนขัดสนเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้แต่สวดมนต์ไหว้พระ อธิษฐานจิตทุกคืนค่ำขอให้มีพระมาโปรดมารดา บัดนี้คำอธิฐานของเค้าสัมฤทธิ์ผลแล้ว

เด็กหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาลงนั่งยองๆ ประคองอัญชลี ถามท่านว่า "หลวงพ่อมาจากไหนเหรอครับ"
 
"อาตมาเป็นพระทุดงค์เพิ่งออกจากป่าดงพญาเย็น" ท่านพระครูตอบ

"ถ้าเช่นนั้นหลวงพ่อก็ยังมิได้ฉันเพลสิครับ" ถามอย่างยินดี

"อาตมาไม่ได้ฉันเพลมา ๗ วันแล้วพ่อหนุ่ม" ท่านตอบ

"หลวงพ่อคงจะหิว..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม