บทที่ ๘๒ มักผลนิพพาน
เช้าวันรุ่งขึ้นท่านพระครูได้ฉันอาหารทิพย์อีกครั้งเพียงเดินลงเนินไปก็พบผลไม้สีแดงสดเหมือนเมื่อวันวานแล้วก็มีผลเดียวราวกับไม่ต้องการให้ท่านฉันมากกว่านั้น ภิกษุวัย ๔๕ ไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยอีกต่อไปว่าเหตุใดผลไม่จึงเกิดขึ้น เติบโต และสุกงอมภายใน ๑ วันทั้งนี้เพราะท่านรู้ว่าเป็ฯสิ่งที่เทวดาเนรมิตขึ้น เพื่อจะช่วยสงเคราะห์ท่านให้มีเรี่ยวแรงในการทำความเพียร ท่านสงเคราะห์เทวดาด้วยการอุทิศส่วนกุศลให้ เทวดาก็สงเคราะห์ตอบด้วยอาหารทิพย์ นับเป็นการช่วยเหลือเกื้อกูลกันและกันของผู้ที่เวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร ขออนุโมทนาสำหรับอาหารที่พอจะประทังชีวิตไปได้อีก ๑ วัน ท่านขอบคุณเทวดาอยู่ในใจและปริดผลไม่จากคั่ว เดินไปนั่งยังโขดหินแล้วลงมือฉัน ฉันเสร็จจึงเดินกลับมายังที่ท่านเดินจงกรมและนั่งภาวนา

หลวงพ่อดำนั่งอยู่ตรงที่ๆ เคยนั่งท่านจึงเข้าไปกราบ ๓ ครั้งแล้วพูดว่า "หลวงพ่อมานานแล้วหรือครับ"

"เราไม่ได้ไปไหน" ภิกษุรัตตัญญูตอบ

"แต่เมื่อกี้ผมไม่เห็นหลวงพ่อนี่ครับ" ศิษย์แย้ง

"เธอไม่เห็นเราแต่เราเห็นเธอเห็นตลอดเวลา"

"ถ้าเช่นนั้นหลวงพ่อก็เห็นผมฉันผลไม้ที่พวกเทวดาเนรมิตไว้ให้...................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม