บทที่ ๘๑ พระโพธิสัตว์
สมภารวัดป่ามะม่วงอธิษฐานจิตขอเดินและนั่งอย่างล่ะ ๓ ชั่วโมงตามที่อาจารย์เขียนสั่งไว้ จากนั้นจึงตั้งต้นเดินจงกรมอย่างตั้งใจว่าจะใช้ควบคุมจิตอย่างตั้งมั่นต่อเนื่องกันตลอด ๖ ชั่วโมง เดินได้เพียง ๓ ก้าวก็พบกับอุปสรรค กองทัพมดพากันขนอาหารเดินเรียงรายขวางทางกันไปหมด ท่านหยุดเดินด้วยเกรงว่าจะไปเหยียบมันเข้า หลับตากำหนดยืนหนอ ๕ ครั้ง แล้วจึงอธิษฐานจิตว่า ข้าพเจ้าถือทุดงค์ก็เพื่อต้องการขัดเกราด้วยสัจจะวาจาที่กล่าวอ้างมานี้ขอเทวดาทั้งหลายที่ปกปักรักษาป่าดงพญาเย็นจงอนุโมทนาบุญกับข้าพเจ้าด้วยและโปรดช่วยขจัดปัดเป่าอุปสรรค์ทั้งปวงให้บำราดไป ณ บัดนี้เทิญ ครั้นสิ้นคำอธิฐานจึงลืมตา การก็กลับปรากฏว่าไม่มีมดให้เห็นแม้แต่ตัวเดียว ช่างน่าอัศจรรย์นัก เดินจงกรมจนครบตามเวลาที่ได้อธิษฐานจิตไว้แล้ว ภิกษุซึ่งถือทุดงค์จึงกำหนดนั่งเปลี่ยนจากการกำหนดอิริยาบทในการก้าวย่างมากำหนดลมหายใจเข้าออก ด้วยการบริกรรมพองหนอและยุบหนอ เนื่องจากปฏิบัติมาจนช่ำชองจิตจึงตั้งมั่นอยู่ได้นานอาการพองยุบปรากฎชัดเจนและต่อเนื่องไม่มีขาดช่วงเลยเเม้แต่ครั้งเดียว จิตของท่านได้สัมผัสกับความสงบอันลึกซึ้ง ลึกซึ้งกว่าที่เคยได้สัมผัสในครั้งก่อนๆ......................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม