บทที่ ๘๐ อาหารทิพย์
เวลาตีสี่ท่านพระครูตื่นนอนตามปกติแม้ว่ายังไม่หายเหน็ดเหนื่อยเมื้อยล้าและอยากนอนต่อหากก็ต้องฝืนใจ การออกทุดงค์ก็เพื่อมาขัดเกลาถ้ามัวเห็นแต่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ จากการนอนก็จะพลาดโอกาสบรรลุธรรมอันควรได้ควรถึงป่าทั้งป่าเงียบสงัดเพราะพวกสิงสาราสัตว์ยังคงตกอยู่ในห้วงนิทรารมย์จวนรุ่งสางนั่นแหละจึงจะออกหาอาหารตามสัญชาติยานของมันสัตว์บางตัวขณะกำลังหาอาหารก็อาจตกเป็นอาหารของสัตว์อื่นได้เหมือนกัน พวกมันมีชีวิตที่ต้องเสี่ยงกับความเป็นความตายตลอดเวลาหาความปลอดภัยมิได้หากไม่ตายด้วยสัตว์อื่นก็อาจตายด้วยน้ำมือของมนุษย์ นอกจากนี้ก็ยังมีภัยธรรมชาติที่จะต้องเผชิญอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยงโดยเฉพาะภัยจากไฟป่าซึ่งคร่าชีวิตพวกมันไปคราวละมากๆ เดรัชฉานมีกรรมเช่นนี้เองหนอ ตื่นนอนแล้วภิกษุวัย ๔๕ จึงปฏิบัติกรรมฐานด้วยการนั่งภาวนา ๒ ชั่วโมงเต็ม ออกจากกรรมฐานแล้วจึงแผ่เมตตาและอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล.....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม