บทที่ ๗๙ พบครบอบายภูมิ
อาจารย์เดินหายไปในความมือทิ้งศิษย์ไว้ให้โดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ในป่าท่ามกลางเสียงร้องของสิงสาราสัตว์ ซึ่งแม้มองไม่เห็นในขณะนี้แต่ก็อาจจู่โจมเข้ามาถึงตัวแล้วทำร้ายจนถึงแก่ความตายได้ ภิกษุวัย ๔๕ ตั้งสติกำหนด กลัวหนอ กลัวหนอ อยู่นานกระทั่งความกลัวค่อยลดน้อยลง จึงจัดแจงปักกรด ทางที่ดีท่านจะต้องเข้าไปนั่งในกรดให้เร็วที่สุดแม้จะมืดมิดไร้แสงสว่าง หากแสงแห่งปัญญาซึ่งส่องสว่างทั้งกลางวันและกลางคืนก็ช่วยให้ท่านปักกรดได้ในเวลาไม่นานนักแต่ครั้นจะเข้าไปนั่งกลับเกิดความรู้สึกว่าขาทั้ง ๒ แข็งเกร็งราวกับท่อนไม้ด้วยว่าผ่านการเดินมาคืนนึงกับวันนึงโดยมิได้หยุดให้ขาพักผ่อน ขาก็เลยพากันประท้วง "อย่าทรมานข้าเลยเจ้าขาที่รัก ขาขอโทษที่ใช้เอ็งสมบุกสมบันไปหน่อย ก็อาจารย์ข้าไม่ยอมหยุดพักแล้วข้าจะหยุดได้อย่างไร" ท่านพยายามต่อรองหากก็ยังนั่งไม่ลงเพราะขาแข็งเกร็งอยู่อย่างนั้น จึงลองใหม่ด้วยการให้สินบน "นี่ข้ามาสร้างบุญนะเอาเถอะข้าสัญญาว่าจะเเบ่งบุญให้เอ็งข้างละ ๑๐ เปอร์เซ็น ชะลอยขาของท่านคงจะงกบุญหรือไม่ก็คงอยากจะสร้างบารมีจึงยอมงอได้พับได้เช่นปกติ..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม