บทที่ ๗๘ มนต์ทิมของสมณะ
ภิกษุรัตตัญญูเดินคุยกับผู้เป็นศิษย์ไปตลอดทางอย่าไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยข้างฝ่ายศิษย์นั้นเล่าเเม้จะเหนื่อยและอยากหยุดพักหากก็เกรงใจผู้เป็นอาจารย์จึงไม่กล้าขออนุญาติ อาจารย์ของท่านพาเดินตั้งแต่กลางดึกจนถึงสว่าง หนทางที่เดินมีแต่แนวป่าไม่พบหมู่บ้านหรือผู้คนที่ไหนเลยข้าวปลาอาหารหรือก็ไม่ได้ฉันแม้ท้องจะร้องว่าหิวแต่ท่านก็ไม่สนใจ คิดแต่ว่าในเมื่อหลวงพ่อท่านอดทนได้เราเป็นศิษย์แถมยังหนุ่มยังแน่นจะยอมแพ้ได้อย่างไรกัน ท้องเอ้ยเจ้าอยากร้องก็ร้องไปเถิดน่ะ ตำรวจไม่จับหรอก

"หลวงพ่อครับเมื่อไหร่ผมจะพ้นจากความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอย่างหลวงพ่อบ้างครับ" ศิษย์ถามขึ้นหลังจากที่เหนื่อยจนพูดไม่ออกไปพักใหญ่ๆ

"ถามตัวเองสิเราจะไปรู้ได้อย่างไรในเมื่อเราไม่ได้เป็นเธอ" ภิกษุรัตตัญญูตอบ

"ถึงหลวงพ่อจะไม่ได้เป็นผมแต่หลวงพ่อก็รู้จักผมดี...............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม