บทที่ ๗๗ จิตรกร
กลางดึกคืนนั้นหลวงพ่อในป่ากับพระครูเจริญพากันเดินทางไปยังดงพญาเย็น ภิกษุรัตตัญญูบอกท่านพระครูว่า ที่ต้องไปป่าแห่งนั้นก็เพื่อจะให้ผู้เป็นศิษย์ฝึกฝนตนจนชินกับความยากลำบากและฝึกการอยู่อย่างไม่ขาดสติ เนื่องจากดงพญาเย็นเต็มไปด้วยภัยอันตรายนานาประการ หากขาดสติเมื่อใดเมื่อนั้นอาจได้รับภัยอันตรายถึงชีวิตได้

"อย่าลืมน่ะถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องใช้คาถาย่นระยะทาง" หลวงพ่อดำกำชับขณะเดินนำหน้าศิษย์ไปในความมือสลัว

"ถ้าจำเป็นก็ใช้ได้ใช่มั๊ยครับ แล้วผมจะทราบได้อย่างไรว่าเมื่อไรจำเป็น เมื่อไรไม่จำเป็น" ลูกศิษย์พยายามที่จะยั่ว

"เอาไว้ให้อยู่ในดุลพินิจของเธอก็แล้วกัน ถ้าเธอเห็นว่าจำเป้นก็ใช้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใช้" อาจารย์ตอบเสียงเรียบไม่สนใจในคำยั่วเย้าของศิษย์

"แล้วผมต้องกราบเรียนให้หลวงพ่อทราบก่อนรึเปล่าครับจะได้ไม่พลัดกัน" คราวนี้ท่านพระครูอยากรู้จริงๆ

"ไม่ต้องเรารับรองว่าจะไม่พลัดกับเธอไม่ว่าเธอจะใช้คาถาหรือไม่ใช้ก็ตาม...................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม