บทที่ ๗๕ หลวงพ่อดำ
บรรยากาศกลางป่าเขาช่างเอื้อต่อการพบปะกันของ ๒ ภิกษุผู้ดำเนินตามมักมังคาอันจะนำไปสู่ความสิ้นไปแห่งทุกข์ เบื้องทิศตะวันตกดวงตะวันคล้อยต่ำลงและกำลังจะลาลับขอบฟ้าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หมู่ปักษาและกาแกพากันบินกลับลังส่งเสียงเรียกพวกพ้องดังอึ่งเมฆ รัตติกาลกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ เข้าครอบคลุมอาณาบริเวณที่โคนต้นหว้า หลวงพ่อดำนั่งเป็นสง่าในท่าขัดสมาทเพรช ห่างท่านออกไปกึ่งวา พระครูเจริญนั่งพับเพียบเก็บเท้า มือทั้งสองวางซ้อนกันไว้บนตักในท่าสำรวมดูน่าเลื่อมใส "ต้นหว้าเป็นไม้สำคัญในพุทธประวัติน่ะ " หลวงพ่อดำเอ่ยขึ้น

"หรือครับผมไม่เคยทราบมาก่อน ทราบแต่ว่าภายใต้โคนไม้อัสสัจถะพระพุทธองค์ทรงบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ ในเวลาต่อมาจึงเรียกต้นพระศรีมหาโพธิ์ อีกต้นหนึ่งที่ผมรู้จักคือต้นเกตุหรือราชายะตะนะที่พระองค์ประทับเสวยวิมุติสุขเป็นเวลา ๗ วัน.................
 

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม