บทที่ ๗๓ เตรียมความพร้อม
เวลาตี ๔ ของวันรุ่งขึ้นพระมหาบุญเดินไปส่งท่านพระครูยังอุโบสถพระหนุ่มบังเกิดความห่วงหาอาลัยในท่านสมภารรู้สึกสังหรณ์ใจและหวั่นวิตกว่าเจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงอาจจะมรณะภาพเสียที่ในโบสถ์ คงไม่มีโอกาสได้ไปพบหลวงพ่อที่ในป่าอย่างแน่นอน การบอกเล่าของท่านพระครูเกี่ยวกับพระในป่าทำให้ท่านเกิดความฉะหงนสนเท่กึ่งเชื่อ กึ่งสงสัย ท่านพระครูบอกว่าตอนพบกับท่านในป่าหลวงพ่อรูปนั้นอายุราว ๗๐เวลาผ่านไปตั้ง ๒๐ ปี จะยังคงดำรงสังขารอยู่รึ หรือว่ามีผู้ประสงค์ร้ายต้องการจะลวงเจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงไปสังหาร ยิ่งคิดก็ยิ่งว้าวุ่น จึงเอ่ยขึ้นว่า "หลวงพ่อไม่ออกทุดงค์ไม่ได้หรือครับ ผมไม่อยากให้หลวงพ่อไปเลย"

ท่านพระครูเดินมาถึงหน้าโสถ์พอดี ท่านปลอบใจพระลูกวัดด้วยการพูดอย่างเป็นการเป็นงานว่า "ผมบอกแล้วอย่างไรล่ะว่าผมทำเพือ่ประเทศชาติ ท่านก็ต้องภูมิใจด้วยที่มีโอกาสได้รับใช้ชาติโดยการทำหน้าที่แทนผม อย่าห่วงไปเลยสิ่งที่ท่านคิดตั้งแต่ออกจากกุฏิมาถึงโบสถ์หน่ะล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น ไม่มีใครเค้าคิดจะฆ่าจะแกงผมหรอก แล้วเรื่องหลวงพ่อในป่าก็ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลไร้สาระเหมือนที่ท่านเข้าใจ".................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม