บทที่ ๗๒ บัณฑิตทางธรรม
ออกพรรษาและรับกฐินแล้วสมภารวัดป่ามะม่วงก็เรียกพระมหาบุญมาพบและพูดเป็นการเป็นงานว่า "ผมจะออกทุดงค์เป็นเวลา ๒ เดือน ในฐานะที่ท่านเป็นรองเจ้าอาวาสขอให้รักษาการแทนเจ้าอาวาสด้วย ฝากวัดไว้กับท่านซัก ๒ เดือน คงไม่หนักหนาอะไรใช่มั๊ย"

"เรื่องหนักนั้นต้องหนักแน่เพราะเป็นวัดใหญ่ ส่วนเรื่องหนาคงจะเป็นผมเพราะผมเป็นปุถุชนย่อมต้องหนาด้วยกิเลสไม่ได้เป็นพระอริยะอย่างหลวงพ่อนี่ครับ" พระมหาบุญกลับพูดไม่เป็นการเป็นงาน

"นี่อย่าพูดเป็นเล่นไป ผมซีเรียสน่ะ" คราวนี้ท่านพระครูใช้ภาษาปะกิจ

"ครับผมรู้ว่าหลวงพ่อซีเรียส"

"ท่านรู้ได้อย่างไร"

"ไม่ยากนี่ครับ ก็เมื่อใดที่หลวงพ่อใช้คำว่าผมแทนที่จะเป็นฉันเช่นแต่ก่อนเมื่อนั้นแสดงว่าหลวงพ่อกำลังซีเรียส"

"เอาล่ะๆ อย่ามัวมาพูดเล่นลิ้นให้เสียเวลา ที่ฉันเรียกเธอมาพบก็เพื่อจะบอกกล่าวและฝากฝังเรื่องงาน ไม่ใช่ให้มาพูดเเจ้วๆ เป็นนกแก้วนกขุนทองอย่างงี้" คนหนุ่มกว่าถูกตำหนิ................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม