บทที่ ๖๘ นายอู่
บ่ายวันนึงนายสัมฤทธิ์มาพบท่านพระครูที่กุฏิเห็นหน้าตาของเค้าเศร้าหมองสมภารวัดป่ามะม่วงจึงทักขึ้นว่า "หายไปเสียนานเลยนะแล้วนี่ไปยังไงมายังไง เรียนจบแล้วรึยัง ทำไมหน้าตาหม่นหมองไม่ผ่องใสเอาเสียเลย ไม่สบายรึเปล่า" ท่านทักทายและไถ่ถาม ถามหลายประโยคด้วยกัน

"ผมไม่เจ็บไม่ไข้อะไรหรอกครับหลวงน้าแต่หลวงพ่อผมนี่สิ" เสียงที่พูดขาดห้วงไปเฉยๆ

"หลวงพ่อเอ็งเป็นอะไร ไหนบอกมาสิ"

"ท่านมรณะภาพแล้วครับ" ตอบเสียงเครือแม้มิได้ร้องไห้หากดวงตาทั้ง ๒ แดงก่ำ

"อ่าว หลวงพี่ตุ๊ตายเสียแล้วรึ ตายเมื่อไรแล้วก็เป็นอะไรตาย"

"เมื่อเช้านี้ครับแต่ไม่มีใครรู้ว่าตายตอนไหน เพราะท่านไม่ตื่นพอพระลูกวัดไปดูก็พบว่าท่านไม่หายใจแล้ว เลยลงความเห็นว่าท่านหลับตาย" ชายหนุ่มซึ่งยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายตอบ

"แล้วใครมาส่งข่าวเอ็งล่ะ"

"พระวัดกลางทุ่งครับ ท่านไปหาผมที่วัดไม่พบก็เลยไปหาที่โรงเรียน ผมจึงรีบมาเรียนหลวงน้า จะชวนไปงานศพด้วย" เค้าใช้คำว่าชวนแทนนิมนต์

"ข้าเป็นพระเอ็งมาชวนข้าไปโน้นไปนี่ไม่ได้หรอกต้องนิมนต์ข้าถึงจะไปได้".....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม