บทที่ ๖๗ ทหารญี่ปุ่น
กลับจากประเทศศรีลังกาท่านพระครูไม่มีของฝากที่เป็นอัญมณีหรือใบชามาฝากลูกศิษย์ลูกหาเพราะท่านไม่มีเวลาไปช๊อปปิ้งเฉกเช่นคนอื่นๆ ทุกเวลานาทีของท่านล้วนมีค่าและท่านได้เก็บเกี่ยวความรู้ต่างๆ ที่ขวางหน้าเพื่อนำมาถ่ายทอดเป็นธรรมทาน แก่บรรดาศิษยานุศิษย์ สิ่งที่ท่านได้ไปพบเห็นที่ประเทศศรีลังกานั้นเป็นประสบการณ์ที่หาค่ามิได้ ไม่ว่าจะเป็นการได้พบกับสมเด็จพระพุฒาจารย์โต  พรัมรังษี การได้ไปดูหมูบ้านของชนเผ่าไทยหรือการไปเห็นนารีผลในถ้ำบนเขาสิคีรียา ซึ่งประสบการณ์เหล่านี้ยังไม่มีผู้ใดรับรู้มาก่อน การฝึกอบรมกายจิตในครั้งอดีตทำให้ท่านได้มาเก็บเกี่ยวผลในปัจจุบัน ส่วนของสิ่งหนึ่งที่พระในถ้ำให้มานั้นท่านตั้งใจว่าจะเก็บรักษาไว้อย่างดีที่สุด ภิกษุสิงหนรูปนั้นสั่งมาว่าหากต้องการไปเที่ยวป่าหิมพานเพื่อจะดูต้นนารีผลก็ให้ไปพบท่านที่ถ้ำแห่งนั้น และนำของสิ่งนี้ไปด้วย ทว่าท่านคงไม่มีโอกาศได้ทำเช่นนั้น เพราะภาระหน้าที่ของบรรพชิตคงไม่เอื้ออำนวยให้มีเวลาไปท่องเที่ยว อีกอย่างนึงท่านก็ได้ประจักด้วยตนเองแล้วว่า นารีผลมีจริงเมื่อมีผลก็ต้องมีต้น....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม