บทที่ ๖๔ ทศพร
เมื่อคลานเข้าไปนั่งทางเบื้องหลังของพระสิงหนแล้ว สมภารวัย ๔๓ ก็แพ่งพิจารณาดูสิ่งที่ฝังอยู่ในสำนึกสมุยาของท่านมานานเกือบ ๔๐ ปี เพราะโยมยายได้เล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟังสมันท่านอายุ ๖ ขวบ ตอนนั้นท่านไม่เชื่อเลยสักนิดทั้งยังเถียงคอเป็นเอ็นว่า "ยายเรื่องพระเวสสันดรโกหก" ทว่าขณะนี้ท่านได้มานั่งอยู่ต่อหน้าหลักฐานที่สวยงามที่สุด ทั้งกลิ่นก็หอมตลบอบอวนจนท่านต้องกำหนดได้กลิ่นหนอเพื่อมิให้จิตใจว้าวุ่นต่อรูปและกลิ่นที่จักษุและนาสิกได้สัมผัส โชคดีที่เราละกามคุณได้แล้วไม่เช่นนั้นคงยุ่งแน่ ท่านคิดขณะพิจารณานารีผลตรงเบื้องหน้า ค่อยแพ่งคิดจนศรีษาจนถึงปลายเท้าทุกสัดสว่นงดงามหาที่ติมิได้ ผมสีทองยาวลงมาเครียไหล่ ตาดำเป็นสีทองตาขาวเป็นสีฟ้ายืนลืมตาแป๊วเหมือนหญิงสาวกำลังยืนแต่แท้ที่จริงนั้นมิได้ยืนหากแขวนอยู่เพราะที่ศรีษะมีขั้ว คล้ายขั้วมังคุดแขวนอยู่และเท้าก็มิได้สัมผัสพื้น ผิวสีทองเหมือนสีผิวมะปรางสุก คิ้วต่อ คอปล้อง คือคิ้วโก่งทำมุม ๔๕ องศา ลงมารับกับสันจมูกเหมือนคิ้วพระพุทธรูป..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม