บทที่ ๖๒ เล่าเรื่องครูจุก
พระครูบุญมีแยกเข้าห้องพักไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านหากความเกรงใจเจ้าอาวาสวัดศิคาริยาทำให้ท่านต้องเก็บถ้อยคำไว้ ที่สำคัญกว่านั้นคือท่านไม่ต้องการหาที่จำวัดใหม่ในยามดึกดื่นเที่ยงคืนเช่นนี้ เพราะฉนั้นเมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวเเล้วจึงถือโอกาสบ่นในใจอยู่ผู้เดียว เพราะอย่างน้อยก็ขอให้ได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจออกมาแม้จากในความคิดก็ยังดี "ช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยทั้งที่พบกันเป็นครั้งแรก ทีเราพาพระเณรจากเมืองไทยมาพักที่นี่ตั้งหลายครั้งทำให้มีรายได้เข้าวัดก็ยังไม่เห็นความดีของเรา เจ้าโชเฟอร์นั่นก็อีกคน หนอยทำพูดจามีลับลมคมในเหมือนกับว่าเราเป็นตัวตลก ท่านพระครูนี่ก็แปลกแทนที่จะหักค่าโดยสารครึ่งนึงที่มันแพ้พนัน กลับไปให้ค่าทิปมันตั้งห้าสิบรูปี มันก็เลยได้ใจ" ภิกษุวัย ๔๐ มิรู้หรอกว่าการที่สมภารวัดป่ามะม่วงทำเช่นนั้นเพราะเป็นกุสโลบายของท่านที่จะปิดปากคนขับรถนั่นต่างหาก "เอแล้วที่เค้าพูดเรื่องนารีผลอะไรนั่นมันหมายความว่ากะไร หรือว่าตอนที่เราหลับเค้าไปพบนารีผลกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็เป็นความผิดของเรานะสิที่มัวเห็นแก่หลับแก่นอนเลยพลาดดูของดีๆ แล้วนี่จะมัวไปโทษคนอื่นๆ หาพระแสงอะไรล่ะ มันต้องโทษตัวเองถึงจะถูก".......................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม