บทที่ ๖๑ มรดกล้ำค่า
การแสดงชุดสุดท้ายยุติลงเมื่อเวลาทุ่มห้าสิบ ท่านพระครูนำพวกเค้าสวดมนต์แผ่เมตตาเสร็จแล้วจึงบอกลา คนขับรถเกิดติดใจสาวที่รำฟ้อนเล็บ คิดว่าหากมีผู้โดยสารว่าจ้างให้มาส่งยังเมืองรัตนาปุระอีก เค้าจะถือโอกาสมาแวะหมู่บ้านแห่งนี้ ชายหนุ่มไม่รู้ดอกว่าไม่มีผู้ใดจะมาที่นี่ได้นอกเสียจากมากับเจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงรูปนี้เท่านั้น หัวหน้าหมู่บ้านเดินมาส่งพระภิกษุ ๓ รูปที่รถ พร้อมลูกบ้านซึ่งมีทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ชายและหญิง ทุกคนมีใบหน้าอิ่มเอิบที่ได้มีพระมาโปรดและยังได้นำพวกเค้าแผ่เมตตา เป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่พวกเค้าจะจดจำไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เมื่อเดินไปถึงรถทุกคนนั่งคุกเข่าประนมมือเพื่อรับพรจากท่านเป็นครั้งสุดท้าย "เอาหล่ะอยู่ดีมีสุขนะโยมนะ ขอให้รัษาขนบธรรมเนียมประเพณีไทยไว้ โดยเฉพาะพระพุทธศาสนานั้นถือเป็นมรดกล้ำค่าที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษขอให้รักษาไว้ให้ดีอาตมาลาล่ะ".....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม