บทที่ ๖๓ พบนารีผล
วันรุ่งขึ้นหลังจากฉันภัตตาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วภิกษุชาวไทยทั้ง ๗ รูปก็ลาเจ้าอาวาสวัดสยาโมปารีเพื่อเดินทางไปเขาสิคีรียา รถบัสไปรับคฤหัสที่โรงแรมก่อนแล้วจึงมารับพระภิกษุทั้งนี้เพื่อให้ท่านมาปฏิบัติสมณะกิจ มีลงอุโบสถทำวัตรสวดมนต์เป็นต้น บรรดาญาติโยมได้ร่วมใจกันทอดผ้าป่าถวายปัจจัยบำรุงวัดเพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้พระอุบาลี ที่ท่านได้ทำหน้าที่สืบต่อพระพุทธศาสนาในประเทศศรีลังกาให้ยีนยาวมาจนถึงปัจจุบัน เวลา ๙ นาฬิการถบัสก็ได้มาจอดที่เชิงเขาสิคีรียาพระครูบุญมีทำหน้าที่มัคคุเทศ นิมนต์พระภิกษุและเชิญชวนคฤหัสลงจากรถ

"เดี๋ยวเราจะขึ้นไปยังยอดเขากันนะครับ เค้าทำทางเดินกันไว้เป็นช่วงๆ  บางแห่งที่ชันมากก็จะมีบันไดเหล็กให้ไต่ขึ้นไป ที่ไม่ชันนักก็จะมีถนนขนาดกว้างพอเดินสวนกันได้ก็ขอให้เดินอย่างระมัดระวัง"

"บนยอดเขามีอะไรค่ะท่าน" หม่อมเจ้าหญิงพูนพิศมัยมีรับสั่งถาม

"มีพระราชวังของกษัตริย์โบราณจ้าหม่อมเจ้า พระองค์ทรงให้สร้างพระราชวังไว้สำหรับมาประทับแรม เวลาที่เสด็จมาทรงล่าสัตว์"

"ทำไมจึงสร้างบนยอดเขาค่ะ แบบนี้คนสร้างก็ลำบากแย่เพราะต้องขนวัสดุขึ้นไปบนเขา" รับสั่งถามอีก

พระมัคคุเทศจึงอธิบายว่า "เป็นความเชื่อของชาวฮินดูว่าการอยู่ในที่สูงจะได้ใกล้ชิดกับเทพเจ้าบนสวรรค์..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม