บทที่ ๖๐ หมู่บ้านไทย
วัดสยาโมปารีมีห้องพักหลายห้องเพื่อรองรับภิกษุอาคันตุกะจากประเทศต่างๆ ที่เดินทางมานมัสการพระเขี้ยวแก้วซึ่งในแต่ละปีมีจำนวนหลายร้อย ภิกษุชาวไทยทั้ง ๗ รูปได้ห้องที่อยู่ทางทิศเหนือเป็นห้องเล็กๆ และพักได้เพียงรูปเดียว หลวงพ่อแพกับท่านพระครูได้ห้องติดกัน เจ้าคณะจังหวัดสิงห์บุรีรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับการผจญภัยในวันนี้จึงปฏิเสธที่จะไปช๊อปปิ้งกับคฤหัส แม้จะอยากได้ของที่ระลึกกลับไปฝากลูกศิษย์ลูกหาและญาติโยมทางเมืองไทยก็ตาม ท่านคิดว่าซื้อที่สนามบินในวันพรุ่งนี้ก็คงได้แต่ถ้าไม่มีเวลาก็เป็นอันว่าต้องกลับไปมือเปล่า เมื่อถึงเวลาที่ตกลงกันไว้รถบัสก็มารับพระมัคคุเทศก์ พระครูบุญมีจึกให้ภิกษุ ๔ รูปไปกับรถส่วนท่านขอตัวไม่ไปด้วย ครั้นรถแล่นออกจากวัดไปแล้ว ภิกษุ ๓ รูป คือท่านพระครู ท่านปัญญาติสะและพระครูบุญมีก็เดินทางไปหารถแท๊กซี่ เพื่อรับจ้างให้ไปส่งยังเมืองรัตนาปุระและรอรับกลับด้วย กว่าจะได้รถก็เสียเวลาไปหลายนาที เพราะคนขับอ้างว่าไกลต้องใช้เวลาวิ่งไม่ต่ำกว่า ๒ ชั่วโมง ไปกลับก็ ๔ ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ถูกปฏิเสธอย่างนี้ถึง ๓ ครั้ง ๓ คัน พอคันที่ ๔ จอดเทียบท่านพระครูจึงบริกรรมคาถาสมเด็จโต..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม