บทที่ ๕๔ เทพกาหลง
สี่ทุ่มตรงเด็กชายแดงกับเด็กชายขาวก็ออกจากกุฏิเพื่อไปรับชีชบาตามที่นัดหมายกันไว้ เปิดประตูอย่างเบามือที่สุดด้วยเกรงท่านพระครูจะได้ยิน ห้านาทีหลังก็มาเคาะประตูห้อง "แม่ชีครับหลวงพ่อให้มาตามไปพบ" แฝดผู้พี่ตะโกนเข้ามา แม่ชีเขียวกับแม่ชีเจียงกำลังจะเคลิ้มหลับก็เลยมีอันต้องตื่น
ชีชบาลุกขึ้นเดินไปยังประตูแสร้งทำถามออกไปว่า "เสียงใครหน่ะมาทำไมดึกดื่นป่านนี้"

"ผมแดงกับขาวไงครับที่พี่ชีบอกให้มารับ" เด็กชายขาวตอบพาซื่อ

ชีสาวรีบเปิดประตูออกไปกระซิบกระซาบกับเด็กชาย "อย่าพูดอย่างนั้นเดี๋ยวความรับแตก"

แล้วพูดด้วยเสียงปกติว่า "หลวงพ่อให้มาตามพี่รึ"

"ครับท่านให้ไปเดี๋ยวนี้" เด็กชายแดงตอบออกเคืองๆ น้องชายที่พูดจาไม่ระมัดระวัง

"งั้นก็รีบไปกันเถอะ แม่ชีจ๊ะหลวงพ่อให้แดงกับขาวมาตามฉันไปพบประเดี๋ยวฉันจะมานะจ๊ะ" ชีชบาหันไปบอกแม่ชีที่นอนอยู่ในห้อง

ทันทีที่คนทั้ง ๓ เดินลงบันไดไปเทพกาหลงก็มาปรากฎตัวบอกชี ๒ คนว่า "รีบไปช่วยหลวงพ่อเร็วเข้าชีชบาก่อเรื่องอีกแล้ว"

"ก่อเรื่องอะไรรึ" แม่ชีเขียวถาม ส่วนแม่ชีเจียงลุกขึ้นไปเปิดไฟ

"เอาเถอะเดี๋ยวก็รู้เองขืนบอกตอนนี้ไม่ทันการแน่"

"ทำไมแม่กาหลงไม่ไปเรียนท่านด้วยตัวเองล่ะ".....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม