บทที่ ๕๒ โสรยะภิกขุ
ยามสุขดูเหมือนว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับติดปีกบิน ๑ เดือนช่างเหมือนกับ ๑ วัน แต่ยามทุกข์นี่สิเวลา ๑ เดือนช่างเหมือนกับ ๑ ปี ด้วยว่าทุกนาทีผันผ่าไปอย่างเชื่องช้าแท้จริงเวลาก็ล่วงผ่านไปตามปกติ มนุษย์ตางหากเล่าที่เอาความรู้สึกสุขทุกข์ไปวัดมันเร็วมันช้า ชีวิตในโลกมนุษย์นี้สั้นนักแต่การเดินทางของชีวิตในสังสารวัตรนั้นยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุด ตราบใดที่ยังละปัญหาอุปาทานไม่ได้ ตราบนั้นก็ยังต้องวกวนอยู่ในสงสารสาคร ประสบสุขประสบทุกข์หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันเหมือนพระอาทิตย์กับพระจันทร์ที่ผลัดกันลงผลัดกันขึ้นเป็นอยู่อย่างนี้มานานแสนนาน เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงรักษาตัวอยู่ที่กุฏิเป็นเวลา ๑ เดือน แล้วจัดการบันทึกชีวประวัติของท่านตามที่เจ้ากรรมนายเวรสั่งมาบางเรื่องที่ลืมไปแล้วท่านก็ใช้เห็นหนอในการรื้อฟื้นความจำ ประสบการณ์ที่ท่านได้รับคงจะไม่เหมือนกับของผู้ใดในโลกโดยเฉพาะวีรกรรมในวัยเด็ก ช่วงเวลาที่อาพาธเจ็บป่วยทำให้ท่านพระครูต้องงดปฏิบัติ.................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม