บทที่ ๕๑ ใช้หนี้เต่า

"อย่าไปอยากได้สิ่งที่ไม่ใช่ของเรา" ท่านพระครูพูดขึ้นด้วยรู้ว่านายหล่อกำลังคิดอะไรอยู่

"แล้วทำไมหลวงพ่อไม่ให้เจ้าของเค้าเอาไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดล่ะครับ เก็บของคนอื่นไว้ผมก็ว่าไม่ค่อยดีนัก เกิดมันสูญหายไปหลวงพ่อจะเดือดร้อนเปล่าๆ ให้เจ้าของเค้าไปเถิดครับ" เค้าเสนอแนะ

"ยังไม่ถึงเวลาต้องรอให้ถึงเวลาเสียก่อนถึงต้องให้" คำตอบของท่านพระครูทำให้นายหล่อคิดไปถึงเด็กชายคู่แฝดที่ชาวบ้านล้านถิ่นเอาไปรือเป็นเป็นลูกของท่านที่เกิดจากแม่ชี แม้เค้าไม่เชื่อเพราะคุ้นเคยใกล้ชิดกับท่านมานาน หากเค้าก็อยากรู้ว่าท่านจะเก็บของ ๒ สิ่งนี้ไว้ให้เด็ก ๒ คนนั่นหรือไม่

ยังไม่ทันถามท่านก็ชิงตอบว่า "เจ้าแดงกับเจ้าขาวก็ไม่ใช่เจ้าของข้าไม่ให้มันหรอก เจ้า ๒ คนนี่มันคงจะเป็นคู่เวรคู่กรรมกับข้าเพราะตั้งแต่ข้าเก็บมันมาเลี้ยงก็ถูกนินทาว่าร้ายมาโดยตลอด หลวงพ่อเจ้าคณะจังหวัดยังเชื่อว่าเด็ก ๒ คนนี่เป็นลูกข้า" ท่านพูดด้วยเสียงปกติไม่รู้สึกโกรธเคืองแต่ประการใด

"เค้าว่าปากคนมันยาวกว่าปากกานะครับหลวงพ่อ แต่พูดก็พูดเถอะ ขนาดผมรู้จักมักคุ้ยกับหลวงพ่อมานาน บางครั้งก็ยังใจใขว่เขว...............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม