บทที่ ๔๗ ศรัทธา

ฉันภัตตาหารเพลแล้วทั้งลูกศิษย์และอาจารย์มีเวลาพักผ่อนประมาณชั่วโมงเศษ จึงไม่มีรูปใดที่จะไม่งีบเอาแรงเพราะอยู่ภาายใต้กฏธรรมชาติที่ว่าพอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พระวัดป่ามะม่วงที่ไม่จำวัดในตอนกลางวันเห็นจะมีแต่ท่านสมภารรูปเดียวเท่านั้น อย่าว่าแต่ไม่จำวัดตอนกลางวันเลย ถึงกลางคืนท่านก็ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนหลับนอน บรรดาพระลูกวัดต่างพากันฉะหงนสนเท่ที่สมภารเจ้าวัดไม่ค่อยฉันภัตตาหารแล้วก็ไม่ค่อยจำวัดจะว่าไปแล้วเรื่องกินกับนอนนั้นสำคัญมากสำหรับปุถุชนคนเดินดินทั้งหลายในหมู่สงฆ์เรื่องนี้อาจลดความสำคัญลงไปด้วยมีพระวินัยมาเป็นเครื่องตรวจสอบ ทว่าก็ยังมีส่วนสำคัญเพราะว่าภิกษุส่วนใหญ่ก็ยังคงเป็นพระปุถุชนที่จะเป็นพระอริยะบุคคลเหมือนท่านสมภารนั้นหายากเต็มที................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม