บทที่ ๔๕ ชายแปลกหน้า

ตะวันรอนอ่อนแสงลงขณะเคลื่อนตัวช้าๆ ไปทางทิศประจิม ลมพัดเฉื่อยฉิวต้นข้าวไหวเอนล้อเล่นลมดูเริงร่าอยู่บนผืนนากว้างที่วัดกลางทุ่ง สมภารตุ๊วัย ๕๐ เศษ ยืนดูช่างและคนงานกำลังสร้างโบสถ์โดยมีมัคนายกและกรรมการวัดอีก ๓ คน มาช่วยแสดงความคิดเห็น การก่อสร้างเริ่มมาตั้งแต่ปลายปีที่ผ่านมาและคาดว่าจะสำเร็จลุร่วงภายในต้นปีหน้า

"ถ้าเสร็จทันก่อนเข้าพรรษาก็จะดีนะครับท่านสมภารเวลาบวชนาคจะได้ไม่ต้องไปขอใช้วัดอื่นเหมือนที่แล้วๆ มา เอาจมูกคนอื่นมาหายใจนี่ไม่ดีเลย" มัคนายกปรารภขึ้น

"อาตมาก็คิดเหมือนกับโยมนั่นแหละ เอาใจช่วยกันหน่อยก็แล้วกัน ยังไงยังไงก็ให้เสร็จก่อนอาตมาตายนะ ไม่งั้นคงตายตาไม่หลับ"

"ท่านสมภารอย่าเพิ่งพูดเรื่องตายสิครับ พวกผมใจคอไม่ดี ท่านยังหนุ่มอายุเพิ่งจะ ๕๐ กว่าๆ เองพวกผมตั้ง ๗๐ กันแล้วยังไม่เคยคิดเรื่องตายจริงมั๊ย" นายไผ่ถามพักพวก

"จริงครับท่านสมภารผมคิดว่าตัวเองยังจะอยู่ต่อไปจนอายุถึง ๑๐๐ เรื่องตายไม่เคยคิด....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม