บทที่ ๔๑ รถไฟยังต้องรอ

เมื่อท่านพระครูกลับถึงวัดก็พบนายหล่อรออยู่แล้วมีเด็กชายฝาแฝดนั่งคุยอยู่ด้วย นับเป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับท่าน เพราะปกติแล้วเด็กทั้ง ๒ จะห่วงเล่นและไม่นำพาแต่ผู้ใด คงจะฝากเนื้อฝากตัวกับเจ้าหล่อมั้ง รู้แล้วนิว่าเราเป็นที่พึ่งไม่ได้อีกต่อไป ทันทีที่ท่านก้าวเข้ามาในกุฏิ สามีแม่ประยงก็วิ่งเข้ามากราบแทบเท้า พูดละล่ะละลักว่า "หลวงพี่อย่าไปเลยนะครับ เป็นตายยังไงผมก็ไม่ยอมให้หลวงพี่ไป"

"ใครบอกเอ็งล่ะว่าข้าจะไปเลย ข้าจะไปนครศรีธรรมราชต่างหาก" สมภารวัย ๔๐ ยังมีแก่ใจพูดยั่วเย้าทั้งที่เวลาและโอกาสไม่อำนวย ท่านรู้ว่านายหล่อจะมาหา เพียงท่านนึกอยากให้เค้ามา เค้าก็ต้องมา

"จะไปไหนผมก็ไม่ให้ท่านไปทั้งนั้นผมไม่อยากให้หลวงพี่มรณะภาพ ไม่มีหลวงพี่เสียแล้วผมจะหันหน้าไปพึ่งใคร" หนุ่มใหญ่บอกกล่าว

"ออ นี่เอ็งหว่งตัวเองหรอกรึ นึกว่าหว่าข้า"

" ห่วงทั้งตัวเองทั้งหลวงพี่นั่นแหละ แล้วก็ห่วงญาติโยมด้วยไม่มีหลวงพี่แล้วพวกเค้าจะไปพึ่งใคร"

"พึ่งตัวเองสิ..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม