บทที่ ๓๗ พระเทพสังฆพุฒาจารย์

นายหล่อขับรถไปส่งท่านพระครูและนายวิกโก้ที่สถานีรถไฟชุมทางบ้านพาชี เพื่อที่ท่านกับลูกศิษย์ชาวต่างชาติจะได้ต่อรถไฟไปยังนครราชสีมา อันที่จริงเค้าตั้งใจจะไปส่งถึงจุดหมายปลายทาง ทว่าท่านพระครูไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น ท่านบอกว่าแกรงใจภรรยาและแม่ยายของเค้า นายหล่อไม่รู้เรื่องที่แม่ประยงและนางนวลติดใจไหลหลงถึงฝีมือการตีระนาดของหนุ่มเจริญเมื่อ ๒๔ ปีก่อนและท่านพระครูก็ไม่เคยแย้มพรายเรื่องนี้ให้เค้าทราบด้วยถือว่าไม่ใช่กิจของสมณะ

"แล้วหลวงพี่จะกลับวันไหนครับ ผมจะได้มารอรับ" นายหล่อเรียนถามหลังจากไปซื้อตั๋วโดยสารไปมาให้นายวิกโก้เป็นผู้ถือแล้ว

"อย่าลำบากเลยข้าไม่อยากรบกวนเอ็งไปมากกว่านี้"

"รบกงรบกวนอะไรกันผมปวรณาไว้แล้วว่า ชีวิตนี้จะอุทิศถวายแด่หลวงพี่ที่เคารพ ตั้งแต่รอดตายมาคราวนั้นผมก็ถือว่าชีวิตของผมเป็นของหลวงพี่" สามีแม่ประยงพูดอย่างระลึกนึกถึงบุญคุณของหลวงพี่

"ข้าไม่รู้ว่าจะเอาชีวิตเอ็งไปทำอะไร ถ้าขายก็คงได้ไม่กี่สตางค์และก็คงไม่มีใครซื้อนอกจากแม่ประยง" ท่านพระครูเย้าและยวนในเวลาเดียวกัน นายวิกโก้ยืนฟังคำสนทนาด้วยใบหน้ายิ้มๆ

"ผมไม่แน่ใจว่าเค้าจะซื้อรึเปล่าเพราะผมไม่หล่อ แต่ถ้าเป็นหลวงพี่เค้าซื้อแน่ๆ" ท่านพระครูเกิดอาการหน้าแดงขึ้นฉับพลัน.................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม