บทที่ ๓๖ เจ้าคุณศรีรสารวิสุทธิ์

กลับจากท่าตะโกท่านพระครูได้พบกับพระบุญที่ท่านเคยพาไปฝากเรียนบาลีเมื่อหลายปีก่อน หลายปีจนท่านเกือบจะลืม ภิกษุหนุ่มกราบท่านสมภาร ๓ ครั้ง แล้วจึงเอ่ยวาจา "ผมต้องกราบขอบพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูงที่ได้เมตตาพาผมไปฝากเรียนบาลีที่บางกอก" ท่านหมายถึงคณะ ๕ วัดมหาธาตุ

"เรียนจบแล้วรึ" สมภารถาม

"จะว่าจบก็ไม่ใช่จะว่าไม่จบก็ไม่เชิงครับ" ตอบคล้ายกับจะยั่ว

"ที่ว่าไม่ใช่ไม่เชิงอ่ะ หมายความว่าอย่างไร ไหนลองขยายความหน่อยซิ"

"เอหรือว่าฉันจะแก่เกินไปถึงได้ฟังคนหนุ่มไม่เข้าใจ"

พระบุญรีบสนองว่า "ไม่แก่หรอกครับหลวงพ่อของผมยังหนุ่มยังแน่น แล้วนี่พวกโยมสาวๆ ยังแย่งกันมาส่งปิ่นโตกันอีกหรือเปล่าครับ" ถามถึงความหลัง

"ปิ่นตงปิ่นโตอะไร ฉันไม่สนใจทั้งนั้นแหละ งานมาซ่ะจนไม่มีเวลาจะขบฉัน นี่เธอเรียนจบแล้วยังล่ะ จะได้มาช่วยกัน"

"ก็เหมือนอย่างที่ผมกราบเรียนมาเมื่อตะกี้นั่นแหละครับ ที่ว่าจบก็ไม่ใช่ไม่จบก็ไม่เชิง"

"งั้นก็ลองอธิบายมาซิ นี่ฉันชักจะเวียนหัวแล้วนะ"

"ครับผมจะอธิบายขยายความให้ฟัง หลวงพ่ออย่าเพิ่งวิงเวียนเป็นลมเสียก่อนนะครับ" คนที่เพิ่งมาจาบางกอกได้ ๓ ว่า...................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม