บทที่ ๓๐ เทวตาธรรม

วันนึงเจ้เปียกับสามีได้มากราบเยี่ยมท่านพระครูที่วัดป่ามะม่วง หลังจากทักทายปราศัยกันตามทำเนียมแล้ว สตรีวัย ๔๐ ยังพูดขึ้นว่า "หลวงน้าฉันอยากไปดูโบสถ์เห็นเค้าว่าสร้างมาตั้งแต่สมัยอยุธยาคงเก่าแก่น่าดู ฉันไม่รู้เป็นอะไรใจมันชอบที่จะดูของเก่าแล้วก็ชอบซื้อ แต่หลังจากที่ซื้อพระพุทธรูปองค์นั้นเป็นเหตุให้ฉันกับเมียทะเลาะกันทุกวัน เลยทำให้เลิกซื้อของเก่าแต่ก็ยังชอบดู" หล่อนอารัมภบทค่อนข้างยาว

"แสดงว่าเจ้เป็นคนเก่าคนแก่มาเกิด เออพูดอย่างนี้เดี๋ยวจะพาลโกรธที่อาตมาว่าเป็นคนแก่เรียกว่าเป็นคนโบราณดีกว่า เจ้คงเป็นคนโบราณมาเกิดหรือเฒ่าแก่ว่าอย่างไร" ท่านถามเฒ่าแก่ร้านทอง

"อาจเป็นไปได้ครับหลวงน้า ผมสังเกตุดูรู้สึกว่าเค้าชอบแต่ของเก่าๆ แล้วก็ดูเก่งด้วยเก่าแท้ เก่าเทียม เค้าบอกได้หมด"

"จริงจ้าหลวงน้า ย่างครั้งนึงเคยมีคนเอาพระเครื่องมาเสนอขายให้ฉัน บอกว่าเป็นพระเก่าอายุหลายร้อยปี ฉันมองแป๊ปเดียวก็รู้ว่าเค้าตบตา ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้ แล้วก็ไม่เคยพลาดเลย รับรองว่าไม่มีใครมาหรอกฉันได้ พูดแล้วจะหาว่าคุย" .................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม