บทที่ ๒๘ นายไซ

ฉันเพลแล้วท่านพระครูหลีกเว้นผู้คนออกไปปฏิบัติวิปัสสนาตามลำพังในโบสถ์ เพื่อสะสมประสบการณ์ เดินจงกรม ๑ ชั่วโมงแล้วจึงนั่งภาวนา เวลาผ่านไปอีก ๑ ชั่วโมงท่านแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์และเจ้ากรรมนายเวรแล้วจึงกำหนดลืมตา บุรุษสองคนเดินเข้าประตูโบสถ์มาคนนึงเดินตัวเปล่า อีกคนแบกหีบไว้บนบ่าเข้ามาในโบสถ์แล้วคนแบกหีบจึงพูดกับอีกคนว่า "ถึงวัดป่ามะม่วงแล้วนี่คือสมภาร ผมจะกลับละ"

เค้าวางหีบลง บอกท่านพระครูว่า "หลวงพ่อชายผู้นี้เค้าจะมาเรียนวิปัสสนา ผมพบเค้าที่บางงาเลยอาสาพามาส่ง" เค้านั่งลงกราบ ๓ ครั้งแล้วลุกออกไป

บุรุษนั้นกราบ ๓ ครั้งเช่นกันหากนั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา ท่านพระครูจึงทักขึ้นก่อน "โยมมาจากไหนละนี่"

"ผมชื่อนายบุญช่วย นามสกุลยิ่งพัฒนาครับ" ตอบไม่ตรงคำถาม ยิ่งไปกว่านั้นท่านพระครูก็รู้ด้วยประสบการณ์ ว่าเค้าพูดเท็จ

"ไปอาบน้ำอาบท่ามาก่อน จะมาเข้ากรรมฐานใช่มั๊ย"

"ครับ"

"งั้นก็ไปพักที่กุฏิหน้าโบถส์นั่น อาบน้ำอาบท่าให้สบายแล้วค่อยมาที่นี่" ท่านชี้ไปที่กุฏิหลังที่นางสะอิ้งหญิง ๒ ร่าง นางสองชาติสร้างถวาย เป็นกุฎิหลังแรกของวัดป่ามะม่วง เมื่อบุรุษนั้นแบกหีบไปยังกุฏิท่านพระครูจึงเดินไปบอกญาติโยมที่ศาลา ให้ปฏิบัติกันไปตามลำพังเพราะท่านจะต้องใช้เวลากว่า ๑ ชั่วโมงที่จะต้องใช้เวลาในการสงเคราะห์ชายผู้นั้น...............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม