บทที่ ๒๗ ไม้แก่ดัดยาก

ชาวบ้านที่อาศัยอยู่รายรอบวัดมีฐานะยากจน พวกเด็กๆที่เป็นลูกหลานเมื่อเรียนจบชั้นประถมปีที่ ๔ แล้วก็ไม่มีโอกาศได้เรียนต่อ ทั้งนี้เพราะพ่อแม่ผู้ปกครองไม่มีเงินส่งเสีย สมภารวัดป่ามะม่วงคิดอยู่หลายปีว่าจะช่วยสงเคราะห์อย่างไร การเป็นสมภารเจ้าวัดใช่จะสุขสบายเพราะต้องคอยดูแลปากท้องของพระลูกวัด ซึ่งมีทั้งภิกษุสามเณร แม่ชีและเด็กชายอีก ๓ คน เนื่องจากสมภารท่านเป็นพระนักพัฒนา ได้ทำการพัฒนาทั้งด้านวัตถุและด้านจิตใจวัดป่ามะม่วงจึงเจริญรุ่งเรืองมาเป็นลำดับ เมื่อวัดเจริญท่านก็หันมาสนใจชาวบ้าน ต้องการให้พวกเค้ามีอาชีพ นึกถึงวัดหนองโพธิ์ ที่หลวงพ่อเดิมและเจ้าอาวาสวันก่อนๆ ท่านใช้วัดเป็นสถานที่ฝึกอาชีพให้ลูกหลานมีการสอนด้านศิลปะการแสดงเช่น มวยไทย รำดาบ กระบี่กระบอง รำตัด ลิเก ซึ่งเด็กๆ ที่มาเรียนนำไปยึดเป็นอาชีพได้ ครั้นมาสมัยนี้อาชีพดังกล่าวลดความสำคัญลง ท่านจึงไม่คิดที่จะสอนวิชาเหล่านี้ที่วัดป่ามะม่วง หากก็ยังคิดไม่ออกที่จะสอนอะไร วันหนึ่งพวกอาจารย์ที่เป็นลูกศิษย์อาชีวะศึกษาได้มากราบเยี่ยม เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงจึงถือโอกาสปรึกษาเรื่องนี้กับพวกเค้า..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม