บทที่ ๒๕ มะขามกายสิทธิ์

"ท่านสมภารช่วยไปดูต้นมะขามหลังวัดหน่อยเถอะครับ ผมว่ามันยังไงยังไงอยู่นะ" นายวังซึ่งมีบ้านอยู่เหนือวัดมารายงานตอนสายวันหนึ่ง

"มันยังไงยังไงหน่ะมันยังไงละโยม" เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงพูดเหมือนยวนทั้งที่ไม่ได้เป็นยวน

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไง รู้แต่ว่าเวลาอีเหยี่ยว อีกามันมากินลูกเป็ดลูกไก่ผม ผมไล่ยิงมันมันก็พากันไปเกาะที่ต้นมะขาม ผมก็เอาปืนลูกซองยิงแต่มันยิงไม่ออก พอหันปากกระบอกปืนไปทางอื่นกลับยิงออกทุกที ผมว่าไอต้นมะขามนี่มันต้องมีอาถรรพ์นะครับท่านสมภาร" นายวังลงความเห็น

"จริงครับหลวงน้าผมเก็บเม็ดมันมาเล่นรูปร่างประหลาดชอบกล ไม่เหทือนกันเลยสักเม็ดเดียว" เด็กชายสัมฤทธิ์ซึ่งนั่งฟังอยู่ห่างๆ เอ่ยขึ้น

"ไม่เหมือนยังไงไหนเอามาให้หลวงน้าดูซิ" ท่านบอกเด็กชาย

"นี่ไงครับฝักนึงจะมี ๑๒ เม็ดแต่ละเม็ดไม่เหมือนกันเลย" เด็กชายควักเม็ดมะขามออกจากกางเกงส่งมาให้ท่าน

พระเจริญรับมาดูอย่างพินิจ พิเคราะห์ ก็พบว่าแต่ละเม็ดเป็นรูปสัตว์ มองเห็นชัดเจนท่านจัดเรียงลงบนพื้นกระดาน ทีละเม็ดเริ่มจากรูปหนู วัว เสือ ไปจนถึงรูปหมู รวมได้ ๑๒ รูป นับเป็นเรื่องแปลกประหลาดมาก จึงพูดกับนายวังว่า..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม