บทที่ ๒๒ ยาผีบอก

คืนนั้นพระเจริญนอนปวดท้องทั้งคืน แม้ได้พยายามกำหนดปวดหนอ ปวดหนอแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้ทุกขเวทนาที่ได้รับคลายจางลง ทั้งนี้เพราะกรรมที่ได้ทำไว้กับไก่ ๒๑ ตัว นั้นหนักหนาสาหัส เกินกว่าที่จะสามารถข่มเวทนาได้ สามเณรตุ้ยคงจะเหนื่อยล้ากับการเดินทางจึงนอนหลับสนิทไม่รู้สึกรู้สาอยู่บนเตียงเล็กๆ ที่มีๆว้สำหรับให้คนเฝ้าไข้นอน เวลา ๖ โมงเช้าพยาบาลเข้ามาวัดไข้โดยนำปรอดอันเล็กๆ มาให้ท่านอม บุรุษพยาบาลจับชีพจรท่าน พรางก้มดูนาฬิกาข้อมือ เพื่อจะได้รู้ว่าหัวใจท่านเต้นกี่ครั้งต่อนาที

"ได้ยินว่าหมอจะผ่าตัดวันนี้ใช่มั๊ย" บุรุษพยาบาลถามพยาบาลด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา

"ถูกแล้วกำหนดเข้าห้องผ่าตัด ๙ โมง" พยาบาลสาวตอบ จากนั้นทั้งนางพยาบาลและบุรุษพยาบาลก็ออกจากห้อง เพื่อไปดูคนไข้รายอื่นๆ ต่อไป เห็นคนทั้ง ๒ ออกไปแล้วพระเจริญจึงลุกขึ้นนั่ง ท่านจะต้องหนีออกจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ "เรื่ออะไรเราจะมาตายที่นี่กลับไปตายที่วัดดีกว่า อย่างน้อยญาติโยมเค้าก็จะได้เห็นหน้าเราบ้าง" ท่านคิดแล้วจึงปลุกสามเณรให้ตื่น

"มีอะไรเหรอครับหลวงพ่อ" สามเณรลุกขึ้นนั่งแล้วจึงถาม

"กลับวันกันเถอะ เมื่อวานหมอคุยกับญาติโยมว่าฉันไม่รอดแน่..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม