บทที่ ๒๑ ไส้เน่า

เวลาตี ๒ พระเจริญจะจำวัดหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับงานมาทั้งวัน ยังมิทันเอนกายขึ้นนอนก็เกิดปวดท้องรุนแรงอย่างกระทันหัน จะว่าปวดท้องหนักก็ไม่ใช่เพราะท่านขับถ่ายเป็นเวลา และมิได้ฉันพร่ำเพรื่อเพื่อที่จะเป็นเหตุให้มีกากอาหารตกค้าง อาการปวดทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนว่าจะนอนดิ้นอยู่ตรงนั้น หากเป็นคฤหัสคงต้องเป็นเช่นว่า แต่ท่านถือเพศบรรพชิตจึงต้องอดทนอดกลั้นถึงที่สุด "ปวดหนอ ปวดหนอ" ท่านกำหนดในใจ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกำหนดก็ยิ่งปวดมากขึ้น ปวดจนแทบจะทานทนไม่ไหว พลันก็คิดขึ้นได้ว่าหากฉันน้ำอุ่นๆ สักถ้วยอาจจะทำให้อาการปวดทุเราเบาบางลง จึงรินน้ำจากกระติกใส่ถ้วยชาแล้วยกขึ้นดื่ม ครั้นน้ำอึกแรกตกถึงท้องก็ถึงกับลงนอนดิ้น เพราะทั้งปวดทั้งแสบจนเผลอสติ แต่ด้วยสมณะสัญญาที่ได้ฝึกฝนอบรมมาดีแล้วจึงฝืนใจลุกขึ้นนั่ง สำรวมจิตกำหนดปวดหนอ แสบหนอ อย่างยากเย็น รู้ได้เดี๋ยวนั้นว่ากำตามมาให้ผลท่านอีกวาระหนึ่ง ภาพไอ้โต้ง ไก้ตาชุบที่ถูกท่านตอนด้วยการผ่าท้อง ควักไส้ออกปรากฏขึ้น................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม