บทที่ ๑๙ กาเมสุมิจฺฉาจาร

เสร็จจากการรับประทานอาหารลูกชาย ๒ คนของดร.กริบก็หาวหวอดๆ พระเจริญจึงให้สามเณรตุ้ยพาไปนอนในห้องเด็กชายสัมฤทธิ์ ซึ่งเจ้าของห้องไปเล่นอยู่กับเด็กชายฝาแฝดที่สำนักชี

"ไปคุยกันข้างบนดีกว่าจะได้ไม่มีใครมากวน ขืนอยู่ข้างล่างประเดี๋ยวคนโน้นมา คนนี้มา" เจ้าของบอกอาคันตุกะทั้ง ๒

แล้วจึงสั่งสามเณรตุ้ยว่า "ถ้ามีคนมาหาให้บอกเค้าว่าสมภารมีแขกอีก ๒ ชั่วโมงจะลงมา คุยกัน ๒ ชั่วโมงพอมั๊ย" ประโยคหลังท่านถามดร.กริบ

"คงพอกระมังครับถ้าวันนี้ยังคุยไม่จบ วันหน้าผมจะมาคุยต่อ" บุรุษวัย ๓๑ สนองขณะเดินตามท่านขึ้นไปยังชั้นบน

เมื่อขึ้นมานั่งกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วสมภารวัย ๓๐ จึงพูดขึ้นว่า "ไม่ได้เจอกันมาตั้ง ๑๐ กว่าปี คราวที่แล้วยังไม่ทันคุยก็รีบกลับเสียก่อน" น้ำเสียงไม่บ่งบอกว่าประชดประชัน"

"ครับผมไม่มีเวลาจริงๆ ตั้งแต่จบดร.มาก็ทำงานงกๆ ความจนนะครับท่านเดี๋ยวนี้ค่อยยังชั่วขึ้น คุณพิมพ์พาเค้าฐานะดีมีอันจะกิน ผมก็เลยไม่ลำบากมากเหมือนแต่ก่อน"

"สมบัติตกทอดนะคะท่าน บรรพบุรุษหาไว้ให้ดิฉันก็เลยไม่ต้องลำบาก" ภรรยาดร.กริบกราบเรียน

"คนรุ่นเก่าเค้ามองการไกลนะ...................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม