บทที่ ๒๐ แม่ในอดีตชาติ

"หลวงน้าคับมีโยมมาหา" เด็กชายสัมฤทธิ์บอกสมภารวัดป่ามะม่วงหลังจากที่ท่านสงค์น้ำเสร็จ อากาศช่วงบ่ายร้อนอบอ้าววิธีคลายร้อนที่ดีที่สุด คือการอาบน้ำ

"ผู้หญิงรึผู้ชายเคยมารึเปล่า" ท่านถามขณะครองจีวร

"ผู้หญิงครับสงสัยจะไม่เคยมา เพราะผมไม่เคยเห็นมาก่อนแต่ก็ไม่แน่อาจจะเคยมาตอนที่ผมยังไม่มาอยู่ที่นี่ก็ได้ หลวงน้าไปดูเองดีกว่า" เด็กชายตอบ

"งั้นก็ลงไปบอกเค้า เดี๋ยวข้าจะลงไป" เด็กชายจึงกราบหลวงน้าแล้วลงไปบอกสตรีผู้นั้น

เมื่อสมภารมานั่งยังอาสนะหญิงสาวจึงกราบเบญจางคประดิษฐ์ ๓ ครั้ง แล้วถามขึ้นว่า "ท่านจำดิฉันได้มั๊ยค่ะ ดิฉันไปถามหาท่านที่วัดพรหมบุรีแต่เค้าบอกว่าท่านมาเป็นเจ้าอาวาสอยู่วัดนี้ดิฉันจึงตามมา"

"โยมมาจากไหนล่ะ" ท่านถาม ครั้นจะตอบไปตามตรงว่าจำไม่ได้ก็เกรงว่าหล่อนจะเสียใจ

"ดิฉันมาจากบ้านไผ่กองดินเจ้าค่ะ ที่ท่านเคยไปบ้านดิฉันเมื่อหลายปีก่อน"

คำพูดของหล่อนทำให้พระเจริญนึกขึ้นได้จึงทักว่า "อ่อแม่เชิญศรีนั่นเอง ไปยังไงมายังไงเหล่านี่ อาตมาจำเกือบไม่ได้ ขอโทษนะหน้าตาโยมดูหม่นหมองอมทุกข์จึงดูเป็นคนละคนกับเมื่อก่อน เกิดอะไรขึ้นรึ".....................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม